Rano, kiedy moja matka zniknęła, w powietrzu unosił się zapach róż i szampana.
To miał być najszczęśliwszy dzień w jej życiu – i moim też. Miałam jedenaście lat, ubrana w bladożółtą sukienkę, trzymając bukiet, który dla niej zerwałam. Moja mama, Grace Hamilton , w końcu wychodziła za mąż za Michaela Reeda , mężczyznę, który po rozwodzie rodziców przywrócił śmiech do naszego cichego domu.
Nie był moim ojcem, ale był dla mnie dobry. Nauczył mnie jeździć na rowerze, pomagał w projektach szkolnych i nigdy nie podnosił głosu na moją matkę. Wszyscy mówili, że był idealnym mężczyzną.
Ślub odbył się w naszym ogrodzie o godzinie 12:00, pod białym łukiem ozdobionym tulipanami. O dziesiątej rano wszystko było gotowe. Moje ciocie krzątały się, przygotowując dekoracje. Grace była na górze i wślizgiwała się w koronkową suknię – miękką suknię w kolorze kości słoniowej z długimi rękawami i satynową kokardą w talii.
O wpół do jedenastej ktoś zawołał ją z dołu. Odpowiedziała: „Zaraz będę”. To był ostatni raz, kiedy ktokolwiek usłyszał jej głos.
Kiedy moja ciotka poszła o jedenastej, Grace już nie było. Suknia, welon, torebka – wszystko zniknęło razem z nią. Jej telefon wciąż leżał na stoliku nocnym.
Na początku wszyscy myśleli, że wyszła na zewnątrz – może przytłoczona nerwami. Ale kiedy minuty zamieniły się w godziny, atmosfera wypełniła się paniką. Michael zadzwonił na policję. Wyglądał na zdruzgotanego, krążył po ganku i mamrotał: „Ona by tego nie zrobiła. Po prostu by nie zrobiła”.
