7-letni chłopiec na wózku inwalidzkim próbował powstrzymać łzy, gdy macocha go bezlitośnie poniżała.

Tomás był wdzięczny, choć zdezorientowany. Nie wiedział, czy to przypadek, czy Marina naprawdę ma w sobie coś wyjątkowego. Czasem stał w drzwiach i obserwował, jak z nim rozmawia, jak lekko kładzie mu dłoń na ramieniu, jak się uśmiecha. Nie było w niej nic przesadnego, żadnego flirtu — przeciwnie, emanowała spokojem, którego nie dało się zignorować.

7-letni chłopiec na wózku inwalidzkim próbował powstrzymać łzy, gdy macocha go bezlitośnie poniżała.

Pewnego wieczoru przy kolacji Tomás zauważył, że Leo nie przestaje rozmawiać z Mariną o jakiejś grze wideo. Ona słuchała uważnie, choć ewidentnie niewiele rozumiała. Tomás milczał, po prostu ich obserwował. Leo zaprosił ją, by zjadła z nimi kolację również następnego dnia. Marina była zaskoczona, ale się zgodziła. Tamtej nocy, po raz pierwszy od dawna, Tomás zasnął z uczuciem czegoś nowego.

To nie było jeszcze szczęście, ale też nie smutek.