Na pogrzebie ojca myślałam, że idę się pożegnać. Zamiast tego pojawiła się kobieta w sukni ślubnej, niosąca ze sobą historię miłosną, której czas nigdy nie wymazał.
Do rana w dniu nabożeństwa nie miałam już ani jednej łzy do wylania. Spędziłam ostatni tydzień płacząc pod prysznicem, przy kawie i w ramionach mamy, aż poczułam pustkę w ciele. Stojąc w cichym kościele, otoczona liliami i polerowanym drewnem, czułam się dziwnie oderwana, jakbym unosiła się poza sobą.
Mam na imię Kate. Daniel był moim ojcem. A w dniu, w którym go pochowaliśmy, wydarzyło się coś, czego nikt z nas nie mógł przewidzieć.
Nabożeństwo rozpoczęło się tak, jak zazwyczaj rozpoczynają się pogrzeby. Organy cicho nuciły, ksiądz wygłosił serdeczne słowa, a moja matka – Catherine – usiadła obok mnie, blada, ale opanowana, z palcami mocno splecionymi na kolanach. W połowie modlitwy otworzyły się drzwi kościoła.
Weszła.
Starsza kobieta, może siedemdziesięcioletnia, albo i starsza, powoli kroczyła nawą w białej sukni ślubnej. Nie tej z cekinami i tiulem, ale prostej, eleganckiej sukni z koronkowymi rękawami, wysokim dekoltem i delikatnymi rękawiczkami. Jej siwe włosy były starannie upięte, a na twarzy malowała się mieszanina smutku i cichej determinacji.
Z początku pomyślałem, że zabłądziła w niewłaściwe miejsce. Ale kiedy spojrzałem na pozbawioną wszelkich barw twarz mojej matki, wiedziałem, że to prawda. Kobieta podeszła prosto do trumny mojego ojca, położyła drżącą dłoń na wypolerowanym drewnie i wyszeptała:
„W końcu zobaczyłeś mnie w bieli, Danielu.”
W kościele rozległy się westchnienia. Potem odwróciła się do nas, jej głos był niepewny, ale wyraźny.
