Moja teściowa nigdy nie była osobą, którą można by określić mianem „ciepłej”. Kiedy poznałyśmy się po raz pierwszy, uścisnęła moją dłoń tak chłodno, że od razu poczułam, iż nie chodzi tu o powitanie, lecz oegzamin. Jej spojrzenie przesuwało się po mnie od stóp do głów, rejestrując każdy szczegół – nie po to, by zrozumieć, kim jestem, lecz by w ciszy katalogować wszystko, co jej się nie podobało.
Od tego momentu wiedziałam, że w jej oczach nie będę wystarczająca. Mogłam prowadzić dom z największą starannością, dbać o jej syna z całego serca, przygotowywać posiłki, które miały smakować jak dom – i tak znajdowała coś, co rzekomo robiłam źle. Jeśli kolacja była prosta, wspominała, że jej syn zawsze jadał „prawdziwe jedzenie”, tak jak gotowała jego była partnerka. Jeśli zakładałam luźny kok, określała mnie mianem „niechlujnej”, a gdy ubierałam się elegancko, sugerowała, że „za bardzo się staram”.
Największym jej hobby było gloryfikowanie Claire – byłej żony mojego męża. Claire, według niej, była uosobieniem perfekcji: zawsze elegancka, zorganizowana, idealna gospodyni. W jej narracji Claire lśniła niczym wzór, podczas gdy ja byłam zaledwie bladym cieniem.
