Theo i ja byliśmy małżeństwem od siedmiu lat. Miałam trzydzieści cztery lata, pracowałam z domu jako graficzka i do niedawna uważałam nasze małżeństwo za idealne, trwałe i nieskazitelne. Ale wszystko się zmieniło w noc imprezy, którą zorganizowaliśmy z okazji jego awansu.
My dwoje byliśmy „tą” parą. Tymi, na których inni patrzyli z podziwem podczas kolacji z przyjaciółmi. Tymi, którzy trzymali się za ręce nawet w supermarkecie, kiedy kupowaliśmy salsę z półek, jak dwoje kochanków świeżo po pierwszej randce.
Często śmialiśmy się z tych samych żartów, uzupełnialiśmy za siebie zdania i zdawało się, że nigdy nie brakuje nam tematów do rozmowy. Nawet w trudnych chwilach odnajdywaliśmy równowagę, jakby to była najnaturalniejsza rzecz na świecie.
Jedynymi latami, w których nasz związek się rozpadał, były pierwsze dwa, kiedy desperacko staraliśmy się o dziecko. Każdy nieudany test był jak cicha fala, która unosiła mnie ze szczęścia. Były miesiące, kiedy zastanawiałam się, czy to ja jestem winna tej pustki. Każda wizyta u lekarza kończyła się ciężką ciszą, a ja trzymałam w rękach tylko negatywne paski testowe, podczas gdy przyjaciółki z dumą pokazywały nam USG swoich dzieci.
Na przyjęciu u mojego męża, nasza czteroletnia córeczka wskazała na kobietę i powiedziała: „Mamo, to ta pani z robakami”.
Kiedy w końcu zaszłam w ciążę, pomyślałam, że to cud. A kiedy urodziła się Mira, wszystko wróciło na swoje miejsce: była nicią, która zszyła nasze rozproszone kawałki. Z nią w ramionach naprawdę czułam, że mam idealne życie.
Mira miała wtedy cztery lata: ciekawska, szczera do bólu i potrafiąca zaskoczyć każdego swoją szczerością. Uwielbiała sok jabłkowy bez kawałków i zawsze głośno oznajmiała, że musi iść do toalety, nawet w kościele.
W tamtym czasie nasze życie wydawało się naprawdę dostatnie. Nie tylko w końcu doczekaliśmy się córki, ale i nasze finanse były w dobrej kondycji. Theo właśnie został wspólnikiem w kancelarii prawnej, w której pracował. Aby to uczcić, firma zorganizowała huczne przyjęcie w eleganckim lokalu w mieście.
Pokój był rustykalny, z odsłoniętą cegłą i lampkami choinkowymi, które tworzyły intymną atmosferę. Mira i ja przyszłyśmy odświętnie ubrane: ona w zwiewną różową sukienkę ze spinkami do włosów w kształcie smoków, a ja w prostą niebieską sukienkę.
