Kościół pogrążony był w ciszy, takiej, która uciskała każdą pierś niczym ciężki kamień. Białe lilie otaczały polerowaną mahoniową trumnę, a ich zapach mieszał się z solą stłumionych łez. Na tablicy widniał napis: „Ku kochającej pamięci Sophii Carter”.
W pierwszym rzędzie siedział Richard Carter, potentat rynku nieruchomości, którego imperium rozciągało się na całe Los Angeles. Jego twarz była nieprzenikniona, wyryta w żalu, ale sposób, w jaki drgały mu palce, zdradzał cierpienie. Sophia była jego jedynym dzieckiem, uznanym za zmarłego zaledwie dwa tygodnie wcześniej po wypadku samochodowym w Nevadzie. Policja poinformowała go, że ciało jest zbyt uszkodzone, by je zobaczyć, a Richard, załamany, nie naciskał dalej.
Ale gdy tylko ksiądz zniżył głos do ostatniej modlitwy, wysokie drzwi kaplicy otworzyły się z głośnym skrzypnięciem. Wszyscy odwrócili głowy. Do środka wpadł chłopiec, nie starszy niż piętnaście lat, bosy i w podartej bluzie z kapturem. Jego klatka piersiowa unosiła się, jakby biegł sprintem. Ignorując porządkowych, którzy próbowali go powstrzymać, pobiegł prosto w stronę trumny.
„Twoja córka żyje!” krzyknął chłopiec, a w jego głosie słychać było natarczywość.
Sala wybuchła niedowierzaniem. Niektórzy goście zdumiewali się, inni gniewnie mamrotali o braku szacunku. Chłopiec jednak mocno położył obie ręce na trumnie, a w jego oczach malowało się przerażenie i szczerość. „Panie Carter, ona nie umarła. Widziałem Sophię zaledwie trzy dni temu. Prosiła mnie, żebym pana odnalazł”.
