Zanim zdałam sobie sprawę, że drzwi się zamknęły, byłam już w środku. To, co zaczęło się jako burzliwy romans – prywatne muzea, loty o zachodzie słońca, widok z penthouse’u, przy którym Manhattan wyglądał jak szkatułka na biżuterię – przerodziło się w życie wykreowane na pokaz. Miałam dwadzieścia sześć lat, byłam studentką historii sztuki, która uwielbiała renesansowe systemy mecenatu; on miał trzydzieści dwa lata, stare pieniądze przekute w cichą władzę. Wyszłam za mąż za Juliana Thorne’a, wierząc, że trafiłam do bajki. Nie zauważyłam krat, dopóki nie zaczęły błyszczeć.
Idealny drapieżnik
Julian wszedł do galerii piętnaście minut przed zamknięciem i zapytał o światłocień, jakby naprawdę się tym przejmował. Później dowiedziałem się, że najpierw mnie studiował – mój grafik, temat pracy magisterskiej, a nawet moich ulubionych malarzy. Rodzina Thorne nie tylko budowała majątek; oni go kształtowali. A ja, gorliwy badacz śledzący, jak arystokracja wykorzystywała sztukę do kształtowania swojego dziedzictwa, nie zdawałem sobie sprawy, że staję się kolejnym zleceniem w długiej tradycji przejęć.
Rodzina zbudowana na kontroli
Spotkałem jego matkę, Genevieve, przy herbacie w salonie zaprojektowanym tak, by wyglądał naturalnie. Jej uśmiech był serdeczny, a spojrzenie oceniające – niczym wyważona uwaga kolekcjonera sprawdzającego pochodzenie. „Świetnie ci pójdzie” – powiedziała, nie w ramach pochwały, lecz w celu znalezienia odpowiedniego miejsca. Ślub, który nastąpił po tym wydarzeniu, był widowiskiem – orchidee przyleciały samolotem w ciągu jednej nocy, lista gości była usiana senatorami i członkami zarządu muzeum. Kiedy opadł konfetti, moje stypendium doktoranckie dyskretnie przeniesiono do innego naukowca, moja rozprawa doktorska została odłożona „na później”, a kalendarz zapełnił się komisjami, które zasilały maszynę Thorne’a.
Zasady dotyczące podróży poślubnej
