Za każdym razem, gdy Ethan Miles wracał z podróży służbowej, działo się to samo. W chwili, gdy przekraczał próg ich przytulnego podmiejskiego domu w Portland w stanie Oregon , jego żona, Claire , zawsze była w pralni – z rękami zanurzonymi w mydle i wodzie, szorując pościel z cichym, intensywnym spokojem. Dźwięk pralki zagłuszał ciszę między nimi.
Z początku wydawało mu się to urocze. Claire zawsze była skrupulatna, wręcz obsesyjnie dbała o czystość, ale z biegiem lat jej rytuał stał się niepokojący. Nieważne, jak późno Ethan się pojawiał – czasem o północy, czasem o świcie – zawsze zastawał ją piorącą pościel.
Pewnego piątkowego wieczoru, po długim tygodniu spędzonym w Seattle, Ethan wszedł do domu i ujrzał znajomy widok: Claire pochylała się nad zlewem, podwinęła rękawy i szorowała, patrząc pustym wzrokiem.
„Hej” – powiedział cicho. „Nie musisz tego robić teraz. Chodź do łóżka”.
Uśmiechnęła się, nie podnosząc wzroku. „W porządku. Chcę tylko, żeby wszystko było świeże, kiedy wrócisz do domu”.
Jej ton był łagodny, ale chłodny. Ethan pocałował ją w czoło, czując, jak coś w nim się skręca.
W ciągu kolejnych miesięcy niepokój przerodził się w podejrzliwość. Ethan nie był zazdrosny, ale też nie był ślepy. Claire stała się zdystansowana, z telefonem zawsze włączonym ekranem, a jej wzrok często pogrążał się w zamyśleniu. Jednak to nie gniew go zżerał – to dezorientacja zmieszana z dręczącym smutkiem.
