„Wynoś się z mojego domu – natychmiast. Ty i te dzieci.”
Słowa te rozbrzmiały echem w marmurowej sali posiadłości Villarreal niczym wyrok. Noc w San Antonio była ciepła, ale w środku rezydencji powietrze było lodowate.
Isabella Villarreal stała przy fortepianie, tuląc do piersi najmłodszego syna Thomasa, podczas gdy jej mąż Eduardo górował nad barem z kieliszkiem wina w dłoni i oczami przenikliwymi furią. Wokół niej pięcioro ich dzieci – Camila, Luis, Mateo, Lucia i Thomas – stało w szeregu w milczącym przerażeniu.
„Eduardo, proszę…” wyszeptała drżąc. „To twoje dzieci”.
„To tylko pasożyty” – warknął Eduardo. „A ty? Bezużyteczna kobieta, która wysysa ze mnie energię latami”.
Roztrzaskał szklankę o blat, czerwone wino rozlało się jak krew na marmurze. „Wyjdź natychmiast, Isabello. Zanim wezwę ochronę”.
Camila, mając zaledwie dwanaście lat, kurczowo trzymała się spódnicy matki. Luis próbował utrzymać dłoń Mateo, podczas gdy mała Lucia zakryła twarz. Serce Isabelli pękło – ale nie pozwoliła mu zobaczyć, jak się łamie.
Bez słowa zebrała to, co mogła unieść, i ruszyła w stronę drzwi. Służące odwróciły twarze. Nikt nie odważył się interweniować.
Na zewnątrz, za nimi, gdy rodzina wychodziła na ciemne ulice, światła rezydencji jarzyły się. Odgłosy śmiechu i brzęku kieliszków z sąsiednich przyjęć niosły się przez noc, obojętne na tragedię rozgrywającą się w pobliżu.
Mijały godziny. Dzieci były coraz bardziej zmęczone i głodne. „Mamo” – wyszeptała Camila – „będziemy spać na zewnątrz?”
