Mój pies nigdy wcześniej się tak nie zachowywał.
Rick zawsze był inteligentnym, łagodnym psem – posłusznym, cichym i nigdy nie szczekającym bez ważnego powodu. Ale coś się zmieniło w ciągu ostatnich kilku tygodni. Zaczął szczekać późno w nocy, stojąc wyprostowany przy kuchennych szafkach i, o dziwo, wspinając się na najwyższe półki – miejsca, których ja ledwo dotykałam.
Początkowo zrzuciłam to na karb wieku albo nerwów. Może sąsiedzi hałasowali, a może wkradł się do środka bezpański kot. Ale jego zachowanie stało się bardziej intensywne – niepokojące. Rick wiedział, że nie wolno mu wchodzić na meble, a mimo to nie chciał zejść, wpatrzony w sufit, cicho warcząc, jakby ostrzegał mnie przed czymś, czego nie widziałam.
„Co się dzieje, chłopcze? Na co się gapisz?” – wyszeptałem, kucając obok niego. Przechylił głowę, nastawił uszy i wydał z siebie ostre szczeknięcie. Za każdym razem, gdy się zbliżałem, szczekał ponownie – głośniej, bardziej rozpaczliwie.
Pewnej nocy jego skomlenie przerodziło się w serię przeraźliwych szczeknięć. Miałem już dość. Nie mogłem znieść kolejnej bezsennej nocy wypełnionej jego niespokojnymi odgłosami.
Chwyciłem latarkę, włożyłem kurtkę i wyciągnąłem starą składaną drabinę z magazynu. Puls przyspieszył, może z frustracji, może ze strachu – ale byłem zdecydowany raz na zawsze zakończyć tę tajemnicę.
