Ośmioletni Liam Parker znów spóźniał się do szkoły. Plecak obijał mu się o ramiona, gdy biegł przez parking przed sklepem spożywczym, próbując nadrobić stracony czas. Pani Grant, jego nauczycielka, już go ostrzegła – jeszcze jedno spóźnienie i zadzwoni do rodziców.
Ale potem, mijając srebrny sedan zaparkowany w słońcu, zamarł. W środku, przypięty pasami w foteliku samochodowym, maluszka miała czerwoną i mokrą od łez buzię. Płacz był tłumiony przez zamknięte okna, a na czole niemowlęcia lśnił pot. Nie było widać żadnego dorosłego, a drzwi były zamknięte na klucz.
Serce Liama waliło jak młotem. Zastukał w szybę, mając nadzieję, że ktoś się pojawi, ale parking był pusty. Obiegł samochód dookoła, szarpiąc za każdą klamkę – wszystkie zamknięte. Płacz dziecka osłabł do cichych, wyczerpanych jęków.
Rozejrzał się jeszcze raz. Szkoła była zaledwie kilka przecznic dalej, ale zostawienie dziecka w domu wydawało się niemożliwe. Liczyła się każda sekunda.
Drżącymi rękami Liam podniósł ciężki kamień z krawężnika. Uniósł go wysoko, szepcząc: „Przepraszam, panie Car”, i trzasnął nim o szybę. Szyba pękła, przypominając pajęczynę, aż w końcu się roztrzaskała.
Odpiął dziecko, delikatnie je tuląc. Wilgotna skóra dziecka przykleiła się do jego koszuli. „Już dobrze, jesteś bezpieczny” – wyszeptał.
Nagle powietrze przeciął krzyk kobiety: „Co robisz z moim samochodem?!”
Liam zamarł.
