Nazywam się Laura Morgan. Mam czterdzieści jeden lat i nigdy nie spodziewałam się, że mój własny ojciec zawstydzi mnie na ślubie mojej kuzynki w Stanach Zjednoczonych.
„Szanowni państwo,” ogłosił mój ojciec, stukając kieliszkiem szampana, stojąc przy głównym stole.
„Chciałbym wznieść toast za moją piękną siostrzenicę Sarę i jej nowego męża, komandora porucznika Jamesa Mitchella.”
Sala weselna ucichła, gdy wszyscy zwrócili na niego uwagę.
Siedziałam przy bocznym stole z dalekimi krewnymi, starając się pozostać niezauważona w mojej prostej granatowej sukience.
„James to prawdziwy marynarz,” kontynuował ojciec, promiennie uśmiechając się do pana młodego.
„Oficer okrętu podwodnego, idący w ślady swojego dziadka, który służył w II wojnie światowej.
Trzeba mieć prawdziwą odwagę, by służyć pod wodą, broniąc naszego kraju pod falami.”
Łyknęłam wody, już przewidując, dokąd to zmierza.
„Teraz niektórzy z was mogą się zastanawiać nad moją córką Laurą tam,” powiedział ojciec, wskazując na mnie kieliszkiem.
Światło reflektorów skierowało się na mnie i poczułam, jak gorąco wzbiera w moich policzkach.
„Lubi mówić ludziom, że też jest w marynarce.” Przez tłum przeszły niezręczne chichoty.
Sara, promienna w swojej sukni ślubnej, rzuciła mi przepraszający wzrok.
„Ale prawda jest taka,” kontynuował ojciec, z tym tonem ojcowskiego rozczarowania, który słyszałam przez całe życie, „Laura pracuje w jakimś biurze na bazie marynarki, prawdopodobnie wypełnia dokumenty czy coś w tym rodzaju.
Nic wspólnego z tym, co robi James — prawdziwa służba wojskowa.”
Moja ciocia Carol pochyliła się i szeptem na tyle głośno, by usłyszały to pobliskie stoły: „Czy ona nie odpadła z Akademii Marynarki?”
