Świat znów stał się dla Evelyn Hayes ostry w oparach antyseptyków i przyciszonych szeptów. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczyła, był jej syn, Mark, z twarzą niczym idealną maską synowskiego bólu, z dłonią ściskającą jej dłoń. Pierwszą rzeczą, jaką poczuła, był pulsujący ból w ramieniu i zimna, twarda pewność jego zdrady. Pamiętała szczyt wielkich schodów w swoim domu, nagłe, nienaturalne potknięcie, gdy dywan zadrżał pod jej stopami, i mocny, nieomylny nacisk jego dłoni na jej plecy, który zamienił potknięcie w katastrofalny upadek.
Teraz, słuchając jego rozmowy z pielęgniarką, w której głosie słychać było udawane wyrzuty sumienia, wiedziała, że jej jedyną szansą na przeżycie jest odegranie roli, jaką jej wyznaczył.
„Powinienem był to zauważyć wcześniej” – powiedział Mark, a jego głos pięknie się załamał. „Jej pamięć… robi się taka zapominalska. Zostawia włączoną kuchenkę, gubi rzeczy. Czuję, że to moja wina, że nie zareagowałem wcześniej”.
Budował jej klatkę, pręt po pozłacanym pręcie. „Zatroskany syn”, zmuszony przejąć kontrolę nad swoją „zdezorientowaną, starą matką”. Evelyn zamknęła oczy, pozwalając, by prawdziwa, ostra jasność umysłu schowała się za starannie skonstruowaną fasadą oszołomionej wrażliwości. Była byłą główną księgową, kobietą, która spędziła czterdzieści lat, żeglując po zdradliwych wodach finansów korporacyjnych. Rozpoznawała wrogie przejęcie, gdy je widziała. A to było osobiste.
Dr Ramirez, główny geriatra, był życzliwym człowiekiem o współczującym spojrzeniu, ale jednocześnie człowiekiem zajętym, który widywał dziesiątki podobnych przypadków tygodniowo. Wysłuchał bezbłędnego wystąpienia Marka, spojrzał na oszołomioną, ranną staruszkę leżącą w łóżku i zobaczył podręcznikowy przypadek pogorszenia stanu zdrowia związanego z wiekiem, prowadzącego do tragicznego wypadku.
