Dźwięk, który usłyszałem, był czymś więcej niż tylko odgłosem łamanej kości — był to dźwięk życia wyginającego się poza swoje granice.
Cios ojca trafił mnie w szczękę z determinacją człowieka, który uważał swoje ręce za świętą broń dyscypliny. Wszystko pod moimi zębami trzonowymi zaczęło wibrować. Poczułem pieczenie na kości policzkowej. Kuchnia niemal wirowała – żółte światło, potłuczone kafelki, tłusty połysk kawy na blacie – aż w końcu ciężko wylądowałem na podłodze, a moje dłonie przesunęły się po krwistym śladzie w kształcie półksiężyca.
Na chwilę świat zamarł w bezgłośnej ciszy. Kiedy dźwięki powróciły, był to mój zdyszany oddech i śmiech mojej matki. Jasny, radosny.
„Zasłużyłeś na to za swoją bezużyteczność” – powiedziała, przechodząc nade mną, żeby wyrzucić fusy z kawy. „Może teraz nauczysz się, gdzie twoje miejsce”.
