W sądzie unosił się delikatny zapach wybielacza i rozwianych marzeń. Stałam tam w wyblakłej sukience z second-handu, ściskając torebkę mojej zmarłej matki jak zbroję.
Po drugiej stronie stołu mój były mąż, Mark, podpisywał papiery rozwodowe z uśmieszkiem tak ostrym, że mógłby ciąć szkło. Obok niego jego nowa narzeczona – młoda, nieskazitelna, odziana w markowe jedwabie – nachyliła się, by szepnąć coś, co go rozbawiło.
Odwróciła się do mnie z udawaną słodyczą. „Nie miałaś ochoty się wystroić na swój wielki dzień, Emmo?”
Mark nawet nie podniósł wzroku. „Nigdy nie przywiązywała wagi do pozorów” – powiedział, odrzucając długopis. „Chyba dlatego przeszła do historii”.
Prawnik przesunął w moją stronę ostatnią stronę. Ręka mi drżała, gdy podpisywałem umowę o dwunastoletnim małżeństwie – za dziesięć tysięcy dolarów i całe życie pełne rozterek.
Kiedy odeszli, ich śmiech ciągnął się w nieskończoność – mdły, niezapomniany. Siedziałem tam sam, patrząc, jak atrament schnie obok mojego imienia, czując się, jakby świat właśnie się skończył.
Wtedy zadzwonił mój telefon.
Nieznana liczba.
Przez chwilę rozważałem zignorowanie tego. Ale coś – instynkt, desperacja, los – kazało mi przesunąć palcem, żeby odpowiedzieć.
„Pani Emma Hayes?” Głos był spokojny i profesjonalny. „Tu David Lin z Lin & McCallister Law. Przepraszam, że dzwonię tak niespodziewanie, ale mam wieści dotyczące pani stryja, Charlesa Whitmore’a”.
Serce mi podskoczyło. Charles Whitmore? Nie słyszałam tego nazwiska od dzieciństwa. Był widmem rodziny – bogatym, zdystansowanym i skłóconym na długo przed śmiercią moich rodziców.
„Z przykrością informuję, że zmarł” – kontynuował David. „Ale zostawił ci coś – właściwie wszystko. Jesteś jego jedynym spadkobiercą”.
Mrugnęłam. „Chyba nastąpiła jakaś pomyłka”.
„Nie ma mowy” – powiedział łagodnie. „Pan Whitmore zostawił ci cały swój majątek, łącznie z Whitmore Industries”.
Zamarłem. „Masz na myśli Whitmore Industries – firmę energetyczną?”
„To samo” – odpowiedział. „Kontrolujesz teraz wielomiliardową korporację. Jest jednak jeden warunek…”
Jego głos zamarł w mojej głowie. Odwróciłam się w stronę okna sądu i dostrzegłam swoje odbicie – pogniecioną sukienkę, zmęczone oczy, cień kobiety, którą wszyscy skreślili.
