Ranek 15 marca 1990 roku rozświetlił się ołowianym niebem nad San Martín Texmelucán w Puebli. Powietrze wisiało ciężko, zwiastując deszcz, choć miasteczko tętniło zwykłym rytmem rutyny. Czterdziestodwuletnia Carmen Flores krzątała się po swojej skromnej kuchni, jak co dzień – nakrywała do stołu, smażyła jajka i bezmyślnie słuchała porannych wiadomości w radiu.
Jej dwie córki, Alejandra i Rosaura, w wieku 14 i 12 lat, siedziały nieopodal, mamrocząc i chichocząc między kęsami chleba. Były nierozłączne, niczym lustrzane odbicia swojej młodości – bystre, niespokojne, ciekawe świata.
Dziewczynki pożegnały się pocałunkiem z mamą i pobiegły do szkoły. Deszczowe chmury ciągnęły się nad nimi niczym ciemne skrzydła. Carmen patrzyła z progu, aż ich sylwetki zniknęły za rogiem. Nie sądziła, że to ostatni raz, kiedy widzi je żywe.
Zniknięcie
Kiedy dziewczynki nie wróciły do domu późnym popołudniem, puls Carmen stał się niestabilny. Początkowo myślała, że może zostały u koleżanek. Wieczorem panika zastąpiła rozsądek. Zadzwoniła do sąsiadów, poszła do szkoły, przeszukała schody kościoła, gdzie czasami się bawiły. Nikt ich nie widział.
Policja przyjęła jej zgłoszenie ze znużoną obojętnością, typową dla „uciekinierów”. „Może pojechały do krewnych” – zasugerował jeden z funkcjonariuszy. Ale Carmen znała swoje córki. Były całym jej światem. Nie zniknęłyby bez słowa.
Następnego dnia całe miasto przyłączyło się do poszukiwań, przeczesując pola, kanały i pobocza dróg. Dni zamieniły się w tygodnie. Plakaty z uśmiechniętymi twarzami zbladły pod wpływem deszczu. Nadzieja przerodziła się w rozpacz.
Dwa miesiące później pasterz znalazł zawiniątko z kościami i podartymi ubraniami, częściowo zakopane w pobliżu wąwozu za miastem.
Badania DNA były wówczas rzadkością, ale pierścionki i szkolne buty potwierdziły to, co nie do pomyślenia. Szczątki należały do Alejandry i Rosaury Flores.
