W moje urodziny rodzina dała mi wyjątkowy prezent. Kiedy go otworzyłam, okazało się, że to nakaz eksmisji z mojego własnego domu.
Uśmiechnęłam się, gdy odwzajemniłam się im tym samym w dniu ich ślubu.
Nakaz eksmisji był zimny w moich dłoniach, jego ostre krawędzie przecinały ciepło urodzinowej atmosfery.
Jeszcze chwilę wcześniej uśmiechałam się, otoczona rodziną, myśląc, że to będą moje najlepsze urodziny w życiu.
Jestem Vivien i tak właśnie moje trzydzieste urodziny stały się dniem, w którym moja rodzina mnie zdradziła.
„Otwórz go, kochanie. Wszyscy jesteśmy tacy podekscytowani, żeby zobaczyć, co jest w środku” — ponagliła mnie mama, a w jej oczach błyszczało coś, co teraz rozumiem nie było radością, lecz niepokojem.
Elegancka koperta wyglądała całkiem niewinnie — owinięta srebrnym papierem i przewiązana delikatną kokardką.
Salon mojego rodzinnego domu — tego, który przez ostatnie lata odnawiałam — wypełniony był znajomymi twarzami.
Moja kuzynka, Salah, siedziała na podłokietniku sofy, obserwując mnie z wyrazem twarzy, którego nie potrafiłam odczytać.
Mój brat, Jace, stał przy kominku z rękami głęboko wciśniętymi w kieszenie, unikając mojego wzroku.
„No dalej, Viv. Nie mamy całego dnia” — zaćwierkała Salah słodkim jak miód głosem.
Pamiętam, jak pomyślałam wtedy, że dziwnie się ubrała — zbyt elegancko jak na zwykłe rodzinne spotkanie.
Gdy rozerwałam kopertę — mając jeszcze w ustach słodki smak tortu — dokument prawny w środku sprawił, że żołądek mi się ścisnął.
Nakaz eksmisji wpatrywał się we mnie pogrubionymi, bezlitosnymi literami.
„Co to jest?” — wyszeptałam ledwie słyszalnie. „Mamo? Tato?”
