Kiedy lekarz ogłosił diagnozę, jej świat się zawalił. Rak szybko rozprzestrzeniał się po organizmie, a lekarze powiedzieli, że zostało jej zaledwie miesiąc, może dwa.
Każdy dzień przynosił cierpienie, a ból stawał się nie do zniesienia.
Trzymała się ostatkami sił, starając się nie okazywać strachu, mając nadzieję, że przy jej boku będzie ten, kto kiedyś obiecał być jej wsparciem.
„Dosyć, twój rak mnie już męczy” — powiedział mąż, gdy opowiedziała mu o tym, że lekarze dają jej kilka dni życia, ale to, co stało się później, było dla niego prawdziwym szokiem.
Gdy mąż dowiedział się o diagnozie, oczekiwała jakiejkolwiek reakcji — łez, współczucia, choć odrobiny ciepła — ale usłyszała tylko chłodny, obojętny głos: „Więc nie będziesz już mogła gotować ani sprzątać”.
Te słowa utkwiły w jej głowie jak odłamki szkła.
Nie odpowiedziała. Łzy dawno wyschły.
Dni mijały szybko. Nie leżała już w szpitalu — chciała być w domu.
