**Nigdy nie wyobrażałam sobie, że uronię łzy na ślubie mojego pasierba. — „Tylko prawdziwe matki siedzą z przodu” — warknęła jego narzeczona, więc usiadłam z tyłu… dopóki mój chłopiec nie odwrócił się i nie złamał tej zasady sześcioma słowami.**
Nathan miał sześć lat, gdy się poznaliśmy — szeroko otwarte oczy, delikatny, chowający się za nogą ojca podczas naszej trzeciej randki. Richard mówił mi o swoim synu, ale zobaczenie tego nieśmiałego chłopca na żywo poruszyło mnie znacznie głębiej.
— Nathan — powiedział cicho Richard — to jest Victoria. Ta pani, o której ci wspominałem.
Kucnęłam, by spojrzeć mu w oczy.
— Cześć, Nathan. Twój tata mówił, że lubisz dinozaury. Przyniosłam ci coś.
Wręczyłam mu torebkę z książką o paleontologii w środku.
To nie była zabawka — chciałam, żeby poczuł się szanowany, a nie po prostu zajęty. Nie uśmiechnął się, ale przyjął prezent.
Potem Richard powiedział mi, że Nathan spał z tą książką pod poduszką przez kilka tygodni.
Tak zaczęła się nasza relacja. To dziecko potrzebowało stabilizacji, a ja wiedziałam, jak się nim zająć.
Nie spieszyłam się i nie wymuszałam uczuć. Gdy Richard oświadczył mi się sześć miesięcy później, zapytałam o zgodę również Nathana.
— Czy to byłoby w porządku, gdybym poślubiła twojego tatę i z wami zamieszkała? — zapytałam go pewnego popołudnia, gdy piekliśmy razem ciasteczka z kawałkami czekolady.
Zastanowił się nad tym poważnie, oblizując łyżkę z ciastem.
— A będziesz dalej piekła ze mną ciastka, jeśli zostaniesz moją macochą?
