…W miarę jak Aleksander czytał kolejne strony tłumaczenia, jego twarz bladła. Profesjonalne, precyzyjne notatki Marii Lehmann ujawniały coś, czego nawet jego prawnicy nie dostrzegli — ukryte klauzule, niekorzystne zapisy, zobowiązania o nieproporcjonalnym ryzyku. Gdyby podpisał ten kontrakt w oryginale, mógłby stracić nie tylko twarz, ale i cały biznes.
W sali konferencyjnej zapanowała cisza. Jeszcze poprzedniego wieczoru brzmiał tu śmiech, szklanki brzęczały od koniaku, a zarząd świętował sukces przejęcia. Teraz wszyscy siedzieli spięci, z opuszczonymi głowami, jakby ktoś nagle odciął im dostęp do tlenu.
Aleksander, dotąd pewny siebie i arogancki, podniósł wzrok na Marię. Tym razem patrzył inaczej — bez pogardy, bez ironii. Patrzył z… niedowierzaniem.
— Kim ty właściwie jesteś? — zapytał cicho.
Maria uniosła lekko brwi, jakby pytanie ją rozbawiło.
— Przez ostatnich osiemnaście lat byłam twoją gosposią. Niewidzialna, niezauważana. Dbałam o czystość twojego domu, parzyłam ci poranną kawę i widziałam, jak budujesz swoje imperium. Ale wcześniej… wcześniej byłam dr Maria Lehmann. Wykładałam lingwistykę i tłumaczenia specjalistyczne na uniwersytecie w Heidelbergu. Mówię biegle w sześciu językach, w tym w mandaryńskim. Zrezygnowałam z kariery, kiedy mój mąż zachorował i potrzebował opieki. A potem już nie było powrotu.
Zapanowała ciężka cisza. Nikt z obecnych nie był w stanie nic powiedzieć. Nikt nie przypuszczał, że kobieta, która zamiatała podłogę i podawała herbatę, skrywała w sobie tak ogromny potencjał.
— Gdyby nie ty… — zaczął Aleksander, po czym urwał, nie wiedząc, jak dokończyć.
— Tak — potwierdziła Maria spokojnie. — Gdyby nie ja, podpisałbyś kontrakt, który zrujnowałby twoją firmę w ciągu kilku miesięcy. Ale nie jestem tu po to, żeby cię zawstydzać. Po prostu poprosiłeś mnie, żebym to przetłumaczyła. I zrobiłam to najlepiej, jak potrafię.
Wzięła głęboki oddech, złożyła papiery i już miała wyjść, gdy nagle Aleksander wstał.
