Dzień, Kiedy Wszystko Zmieniło się w Szpitalu Św. Marii
Szum świetlówek wypełniał powietrze w szpitalu św. Marii w Chicago, przystosowane do lobby położniczego chłodnego, bezosobowego charakteru.
Ściany były jasnoniebieskie, unosił się delikatny zapach środka dezynfekującego, a mimo jasnego oświetlenia w pomieszczeniu nie było ciepła — nic pocieszającego dla kobiet w bólu.
Z pewnością przy recepcji
Jessica Miller, trzydziestoletnia iw siódmym wypadku, przesunęła się w krześle, przyciskając jedną rękę do uderzenia.
Jej lekarz, dr Alvarez, kazał jej natychmiast po tym, jak rano podano silne szczepionki.
Oczekiwała pilnej reakcji — zamiast tego spotkała się z obojętnością.
Przy przednim urządzeniu pielęgniarka Carol Henderson — kobieta w pomieszczeniu z twardymi upiętymi włosami i tonem, przez kontrolę elektryczną — ledwo zamontowana, gdy Jessica podeszła.
— Dzień dobry — powiedziała Jessica cicho, uspokajając oddech.
— Nazywam się Jessica Miller. Doktor Alvarez pokazał mi przyjemność od razu. Boli mnie brzuch.
Oczy Carol przesunęły się w jej stronę. — Ma pani miejsce?
— Powiedziano mi, po wydaniu — przez Jessica, masując brzuch. — Miał ktoś na mnie czekać.
