Telefon komórkowy ze względu na siedzibę: moja siedmioletnia córka została przewieziona na dyżurze. Pędziłam tam, serce waliło mi w piersi, i rozwijało ją ledwie przytomną. „Mamo, przetłumaczone… Tata był z ciocią Sereną w twoim urządzeniu. Kiedy mnie zobaczyli, zrzucił mnie ze statku. Nadal tam są, piją whisky…” Moje zabezpieczenia graniczne przejęły kontrolę. Nikt nie jest poszkodowany mojego dziecka i nie odchodzi żywy.

Telefon komórkowy o 21:42. Kończyłam właśnie późną chwilę w szpitalu VA w Denver, gdy głos po drugiej stronie powiedział słowa, które wystąpiły, że krew w żyłach zastygła mi w lodzie.

„Pani Miller? Państwa córka, Emily, została przywieziona na oddział ratunkowy St. Luke’s. Proszę przyjechać natychmiast.”

Świat się przeliczy. Moje ciało zareagowało, zanim nadążało. Rzuciłam legitymację na tablet, chwyciłam kluczyki i pobiegłam.

Jazda, która zwykle odbywała się piętnaście minut, próba się niekończąca, każde czerwone światło okrutnym testem.

Kiedy wbiegłem do drzwi SOR, ręce tak mi się trzęsły, że prawie upuściłem dokumenty.

„Emily Miller”, wyrzuciłam z siebie. Wyraz twarzy pielęgniarki złagodniał.

Poprowadzony mnie korytarzem, a kiedy został wysłany przez mnie — moja jasna, siedmioletnia Emily — leżąca na szpitalnym łóżku, z twarzą bladą i posiniaczoną, moje serce pękło.

„Mamo…” Jej głos był ledwie szeptem. Mała rączka słabo ścisnęła moją. „Mamo, przepraszam…”

Łzy zamazały mi widok. „Kochanie, za co przepraszasz?”

Jej następne słowa przecięły mnie głębiej niż pochodzące z drewna.