Zapomniałem powiedzieć rodzinie, że zainstalowałem kamery bezpieczeństwa, nie dlatego, że to była tajemnica, ale dlatego, że zazwyczaj nie ogłasza się zdrowego rozsądku jak awansu. Safeguard przyjechał w środę, technik z ostrożnymi rękami i listą kontrolną, która sprawiła, że poczułem, że zamówienie można kupić na godziny. Osiem kamer w środku, cztery na zewnątrz, czujniki ruchu ustawione na czułość, która nie wpadałaby w panikę za każdym razem, gdy ćma ćwiczyła pilates.
Wszystko to trafiało do aplikacji, która zamieniła mój telefon w sumienie w kształcie domu, sposób na sprawdzenie bramy garażowej po spotkaniu budżetowym i upewnienie się, że na werandzie nie ma paczek bez pozwolenia. Nazywam się Mina, mam trzydzieści sześć lat i jestem dyrektorem finansowym w firmie, która liczy stal tak, jak niektórzy liczą błogosławieństwa. Cztery lata temu kupiłam dom z trzema sypialniami, zaciągając kredyt hipoteczny, który do dziś wypowiadam jak przysięgę.
Moi rodzice, Linda i Robert, przeszli na emeryturę z emerytur, których nie da się przedłużyć, a ja przez lata wyciągałem dla nich pieniądze, nie pytając, kto trzyma drugi koniec. Emma, moja młodsza o siedem lat siostra, wyszła za Tylera zeszłego lata i wniosła do naszej rodziny ten rodzaj uroku, który mruga, gdy portfel odwraca wzrok.
Pracowałam jako recepcjonistka i w banku, odkąd dostałam swoją pierwszą prawdziwą pracę, jeszcze wtedy, gdy Emma prosiła o bilety na koncert i buty, które nigdy nie widziały trawy. Obowiązki starszej siostry wydawały się jak opis stanowiska, do którego zgłosiłam się na ochotnika, a podwyżki pojawiały się w formie coraz większych próśb, które brzmiały jak nagłe wypadki i wystrojona kolacja.
Typowy miesiąc oznaczał ratę kredytu hipotecznego, potem rachunki mamy i taty, potem ich pieniądze na zakupy, potem czynsz Emmy i Tylera, a potem cokolwiek, co „tylko raz” wymagało przezwiska. Ludzie nazywali mnie hojną, jakby to był komplement, ale hojność bez granic to po prostu powolne wykrwawianie się z dobrymi manierami. Nie byłam na wielu randkach i nie mam dzieci, a liczba poduszek dekoracyjnych, które można kupić, jest ograniczona, zanim kanapa poprosi o pomoc.
Kiedy w naszej okolicy zaczęły się włamania – odciski rękawiczek na oknach, ślady stóp na rabatach – zadzwoniłam do Safeguard, bo liczby mnie uspokajają, a zamki uspokajają. Nikomu nie wspominałam o kamerach, bo nie czułam, że to plotki, a poza tym moja rodzina nie odwiedzała nas zbyt często, żeby temat systemów domowych stał się tematem.
Dwa tygodnie później, we wtorek, wróciłam z pracy i poczułam, że w domu panuje wentylacja, tak jak powietrze czasem jest źle ułożone. Mój kubek do kawy nie był tam, gdzie go zostawiłam, poduszki wyglądały na przerobione, a dywan w przedpokoju miał zagniecenie, jakby ktoś na nim zatrzymał torbę.
„Jesteś paranoiczką” – powiedziałam sobie, powtarzając zdanie, którego każda kobieta uczy się na studiach i powoli się oducza. Zrobiłam rundkę, sprawdziłam okna, drzwi i oczywiste miejsca, w których kryje się strach, i nie znalazłam niczego poza uprzejmie pukającą intuicją. Koniec kwartału pochłonął mnie do końca tygodnia, a w piątek wieczorem pozwoliłam, by dziwactwo przyschło pod nadmiarem kofeiny i niedoborem snu.
Trzy tygodnie później w naszej firmie odbyła się impreza wieczorowa, a ja poszłam na poszukiwanie srebrnej kopertówki Prady, na którą wydałam fortunę – torebki, która dawała mi poczucie, że jestem sobą, ale z lepszą postawą. Górna półka w szafie w sypialni była pusta, tam gdzie powinien być połysk, więc przeszukałam dwie szafy, szafkę w przedpokoju, pojemnik w garażu i przestrzeń pod łóżkiem, gdzie chowam stare wyrzuty sumienia, i nigdzie nie było torebki.
Zadzwoniłam do Emmy, bo stare nawyki piszą nowe scenariusze i zapytałam, czy jej pożyczyłam i zapomniałam, a ona zabrzmiała urażona w sposób, który udawał niewinność w lustrze. „Gdybyś pożyczyła mi torebkę Prady, pamiętałabym” – powiedziała, a ja przeprosiłam ją za pytanie o moją własną rzecz, bo występy bywają zaraźliwe.
