Stanęłam przed lustrem, szarpiąc kołnierzyk mojego starego, granatowego garnituru. Poszarpane blizny, które biegły od kości policzkowej do kącika szyi, odbijały światło, nadając odbiciu niemal groteskowy wygląd. Przyzwyczaiłam się do tych spojrzeń przez lata – w sklepie spożywczym, na siłowni, na rzadkich imprezach towarzyskich, na które zmusiłam się pójść – ale nic nie przygotowało mnie na to, że moja córka nazwie mnie potworem.
„Tato, nie możesz tak przyjść” – powiedziała Emily zaledwie dwa tygodnie wcześniej, a jej głos drżał między zażenowaniem a irytacją. „To mój ślub i… to pewna estetyka, wiesz? Elegancka, klasyczna, prosta. Po prostu… się wyróżnisz”.
Wpatrywałem się w nią przez dłuższą chwilę, próbując to przetworzyć. Moja córka – moje jedyne dziecko, światło mojego życia – wstydziła się mnie.
„Myślisz, że zniszczę twoje zdjęcia?” zapytałam cicho.
Nie odpowiedziała. Nie musiała.
Cisza wystarczyła.
Emily zawsze była mi bliska, kiedy dorastałam. Kiedy zmarła jej matka, zostałyśmy same we dwie w naszym małym domu w Denver. Pracowałam długie godziny jako mechanik, oszczędzając każdy grosz, udając, że nie czuję litościwych spojrzeń rodziców, którzy mieli po swojej stronie i urodę, i bogactwo. Ale kochałam ją całym sercem. Każde urodziny, każde obtarte kolano, każdy konkurs naukowy – miała mnie przy sobie.
Potem poznała Nathana.
