Muszę cię o coś dziwnego zapytać. Twój mąż… jest teraz w domu?”
Głos mojej siostry Kaye trzeszczał w słuchawce, cichy szept z kokpitu samolotu United Flight 447, gdzieś nad Atlantykiem. Stałam w kuchni naszego mieszkania na Manhattanie, a w powietrzu unosił się aromat świeżo mielonej kawy. Przez drzwi widziałam Aidena, mojego męża od siedmiu lat, siedzącego w swoim ulubionym fotelu, pochłoniętego poranną gazetą.
„Tak” – powiedziałam powoli, czując, jak żołądek ściska mi się z niepokoju. „Jest tutaj. W salonie”.
Cisza, która zapadła, dłużyła się, cienka i niesprawiedliwa. Wtedy Kaye wyszeptała słowa, które miały roztrzaskać cały mój świat.
„To nie może być prawda, Avo. Bo właśnie go obserwuję z inną kobietą. Właśnie wsiedli na mój samolot do Paryża”.
Za mną usłyszałem kroki. Aiden wszedł do kuchni z kubkiem kawy w dłoni, uśmiechając się do mnie tym samym swobodnym, znajomym wyrazem twarzy, który miał na twarzy każdego ranka od siedmiu lat.
Kubek w jego dłoni był tym, który kupiłam mu na 40. urodziny. Biała ceramika z napisem „Najbardziej Odpowiedni Mąż Świata” nadrukowanym czarnymi literami. Roześmiał się, otwierając go, mówiąc, że jest idealny, bo nigdy nie ufał nikomu, kto twierdził, że jest najlepszy. To było trzy lata temu, kiedy jego autoironiczne poczucie humoru wydawało się urocze, a nie wyrachowane.
„Kto dzwoni tak wcześnie?” – zapytał Aiden, podchodząc do ekspresu do kawy. Jego sobotni poranek to był kojący, niezmienny balet: kawa, „Financial Times”, a potem mecz squasha w klubie sportowym o jedenastej.
Mocniej ścisnęłam telefon, a po drugiej stronie było słychać urywany oddech Kaye. Czekała, aż zrozumiem to, co niemożliwe. Mój mąż stał półtora metra ode mnie. Mój mąż, najwyraźniej, również rozsiadał się w klasie biznes na lotnisku JFK z inną kobietą.
„Tylko Kaye” – wydusiłam z siebie, zaskoczona, jak spokojnie brzmiał mój głos. „Odprawa przed lotem”.
