Mam na imię Bridget i mając 34 lata, nigdy nie spodziewałam się, że zostanę wdową. Trzy miesiące temu straciłam Adama, mojego męża od 11 lat, z powodu nagłego tętniaka. Zaledwie kilka dni po jego pogrzebie byłam na pierwszych urodzinach mojego siostrzeńca Lucasa. Moja siostra, Cassandra, wybrała ten moment, żeby rzucić bombę.
„Mój syn jest dzieckiem twojego męża” – oznajmiła, a jej głos przeciął oszołomioną ciszę. „Więc w spadku wezmę połowę twojego domu wartego 800 000 dolarów”. Pokazała nawet testament.
„Och, rozumiem” – wydusiłem z siebie, powstrzymując śmiech. Ta zuchwałość była wręcz komiczna.
Poznaliśmy się z Adamem 12 lat temu. Był troskliwym, hojnym prawnikiem korporacyjnym. Osiem miesięcy po tym, jak się poznaliśmy, oświadczył się. Kupiliśmy nasz wiktoriański dom w Beacon Hill za 800 000 dolarów. Marzyliśmy o dzieciach, ale lata in vitro i złamanego serca doprowadziły do słów Adama, które wypowiedział na huśtawce na werandzie: „Wciąż możemy mieć piękne życie. Ty i ja, to wystarczy”. Odbudowaliśmy nasze marzenia, skupiając się na karierze i remoncie domu.
Cassandra, cztery lata młodsza ode mnie, była „dzikim dzieckiem” w naszej rodzinie. Moi rodzice nieustannie ją ratowali, podsycając między nami dożywotnią rywalizację. Adam zawsze namawiał mnie do podtrzymywania naszej relacji: „Ona jest twoją jedyną siostrą. Rodzina jest ważna”.
Dwa lata temu Cassandra zaczęła spotykać się z Tylerem, barmanem. Ich związek był burzliwy. Potem, w Święto Dziękczynienia, ogłosiła ciążę. Poczułam ukłucie zazdrości – po wszystkich naszych zmaganiach bez trudu osiągnęła to, czego tak rozpaczliwie pragnęliśmy. Ale stłumiłam to, zdeterminowana, by być najlepszą ciocią.
Lucas urodził się zdrowy. Często pomagałam Cassandrze, która wydawała się przytłoczona macierzyństwem. Adam był mniej zaangażowany, a dystans, który przypisywałam naszym własnym zmaganiom z niepłodnością.
A potem nadszedł ten okropny wtorek. 36-letni Adam wyszedł do pracy z bólem głowy, twierdząc, że to „tylko migrena”. Nie zadzwonił po spotkaniu. Zanim dotarłem do szpitala, już go nie było – miał tętniaka mózgu.
Kolejne dni były pasmem żałoby. Cassandra była dziwnie nieobecna. Kiedy w końcu pojawiła się na pogrzebie, szybko zniknęła. Byłem zbyt otępiały, żeby to zauważyć.
