Powietrze w sali sądowej było tak gęste od napięcia, że trudno było oddychać. Nie była to cisza, która daje poczucie spokoju, ale taka, która sprawia, że bicie serca brzmi jak bęben o żebra. Mój ośmioletni syn, Zaden, siedział zaledwie kilka stóp dalej, nerwowo kołysząc małymi nóżkami na krawędzi wypolerowanej drewnianej ławki. Wyglądał tak niepozornie, tak nie na miejscu.
strzałka_do_przodu_iosPrzeczytaj więcej
Po drugiej stronie przejścia, mój były mąż, Damien, stał wyprostowany i pewny siebie obok swojego prawnika. Na jego twarzy malował się ten sam zadufany, ujmujący uśmiech, który zawsze miał na twarzy, ten, który nigdy nie sięgał jego oczu. Patrzył prosto przed siebie, niczym wyrachowany ojciec zatroskany o sędziego, unikając nawet spojrzenia na mnie i naszego syna.
Sędzia, mężczyzna o zmęczonych oczach i starannie przystrzyżonej siwej brodzie, poprawił okulary. Przejrzał stos papierów na biurku, zanim w końcu podniósł wzrok.
„Panie Carter” – powiedział cicho, dudniącym głosem. „Wnosi pan o zmianę opieki. Poinformował pan sąd, że pański syn wyraził chęć zamieszkania z panem na stałe. Czy to prawda?”
