Nigdy nie zapomnę chwili, gdy zdałem sobie sprawę, że moi rodzice nie przyjdą na mój ślub.
Stałem z tyłu kościoła, serce waliło mi jak młotem, a w piersi bulgotało mi podniecenie. W powietrzu rozbrzmiewała łagodna muzyka i ciche pogawędki gości zajmujących miejsca. Co chwila zerkałem w stronę wielkich drewnianych drzwi, czekając, z nadzieją, że zobaczę wchodzących rodziców.
Nigdy tego nie zrobili.
Ceremonia miała się zaraz zacząć. Poczułam gulę w gardle. Obiecali, że będą. Planowaliśmy ten dzień od roku. Wysłałam zaproszenia miesiące temu, upewniając się, że wszyscy mieli dużo czasu, zwłaszcza moi rodzice. Mieli siedzieć w pierwszym rzędzie, patrząc, jak ich najstarsza córka wychodzi za mąż za miłość swojego życia, Jake’a.
Zamiast tego po prostu zaginęli w akcji i nie ma na to żadnego wytłumaczenia.
strzałka_do_przodu_iosPrzeczytaj więcej
Zasilane przez
GliaStudios
Próbowałam otrząsnąć się z narastającego niepokoju. Może utknęli w korku. Może coś im wypadło w ostatniej chwili. Trzymałam się każdej możliwej wymówki, byle tylko sprawić, by to wszystko nie przypominało porzucenia, a raczej złego wyczucia czasu.
Właśnie miałam wejść na scenę, gdy w mojej torebce zawibrował telefon.
To była wiadomość od mojej mamy.
„Bardzo nam przykro, kochanie. Amanda naprawdę nas dziś potrzebuje. Do zobaczenia po imprezie”.
Wpatrywałam się w ekran oszołomiona, próbując zrozumieć, co właśnie przeczytałam. Przyjęcie-niespodzianka dla Amandy. Moja siostra zaplanowała w ostatniej chwili przyjęcie urodzinowe-niespodziankę dla swojego chłopaka, a moi rodzice wybrali to zamiast mojego ślubu.
To było jak policzek.
Jak mogli przedkładać zwykłe przyjęcie nad ślub własnej córki?
Jake zauważył moje wahanie i wyraz mojej twarzy. Widziałam troskę w jego oczach, gdy bezgłośnie zapytał: „Wszystko w porządku?”.
Zmusiłam się do słabego uśmiechu, schowałam telefon z powrotem do torby i skinęłam głową. Nie zamierzałam pozwolić, żeby to zepsuło nam dzień. A przynajmniej tak sobie powtarzałam.
Przykleiłam na twarzy uśmiech, poprawiłam sukienkę i szłam do ołtarza w stronę Jake’a, próbując skupić się na miłości, którą celebrowaliśmy. Ale w głębi duszy jakaś część mnie pękła. Ceremonia była piękna, piękniejsza, niż mogłam sobie wyobrazić. Jake patrzył na mnie z taką miłością i ciepłem, że na chwilę pozwoliłam sobie zapomnieć o bolesnej nieobecności rodziców.
Nasi przyjaciele i dalsza rodzina byli tam, obdarzając nas miłością i wsparciem. Ale pustych miejsc z przodu i na środku nie dało się zignorować.
Kiedy dotarliśmy na przyjęcie, byłam wyczerpana emocjonalnie. Jake, wieczny optymista, próbował podnieść mnie na duchu, powtarzając, że wszystko jest idealne i że liczy się tylko nasza miłość. Miał rację. Ale nie mogłam pozbyć się uczucia zdrady.
Moi rodzice przegapili najważniejszy dzień mojego życia. Moja siostra wybrała imprezę u swojego chłopaka zamiast mnie. I wszyscy oczekiwali, że po prostu się z tym pogodzę.
W miarę upływu nocy starałam się być dzielna. Śmiałam się z toastów, tańczyłam z Jakiem i udawałam, że nic mi nie jest. W głębi duszy narastała we mnie zdrada. Wciąż myślałam o wiadomości od mamy. To nawet nie były prawdziwe przeprosiny, tylko luźne wyjaśnienie, jakby udział w przyjęciu u Amandy był jak najbardziej uzasadniony. Jakby mój ślub nie był dla nich priorytetem.
Kilkoro znajomych zauważyło ich nieobecność i zapytało, gdzie są moi rodzice. Za każdym razem wzruszałam ramionami, odpowiadając ogólnikowo: „Mieli inne zobowiązania”. Ale wiedziałam, że wszyscy wyczuwali, że coś jest nie tak.
