Moja siostra posadziła mnie przy stole dla singli, żeby mnie upokorzyć na swoim weselu. Uśmiechała się krzywo, czekając, aż się rozpłaczę. Ale wtedy obok mnie usiadł przystojny nieznajomy – i pięć słów, które wyszeptał mi do ucha, zniszczyło jej idealny dzień.
Sala balowa mieniła się złotym światłem i kryształowymi żyrandolami. Śmiech gości wypełniał powietrze, ale ja widziałem tylko małą białą karteczkę w mojej dłoni: Stół nr 12.
Stolik dla singli. Ten schowany w tylnym rogu, przy drzwiach kuchennych – z oczu, z serca.
To właśnie tam moja siostra, Lydia, postanowiła umieścić mnie, swoją trzydziestodwuletnią starszą siostrę, aby wszyscy wiedzieli, że Hannah, stara panna z rodzeństwa, wciąż jest bardzo samotna.
Lydia i ja zawsze mieliśmy napięte relacje. Ale po tym, jak zaręczyła się z Richardem – wykształconym, odnoszącym sukcesy bankierem inwestycyjnym – stało się to nie do zniesienia. Cała jej osobowość przesunęła się w stronę rywalizacji i wyższości. Nie mogła się powstrzymać od przypominania mi, że wciąż jestem singlem.
„Może spróbuj jeszcze raz randkować online?” – sugerowała słodko. „Nie młodniejesz”.
Nawet nasza mama, Diane, kiwała niezręcznie głową, gdy tata próbował zmienić temat. Zadufany ton Lydii dawał jasno do zrozumienia: moje życie miłosne, a raczej jego brak, było jej ulubioną rodzinną rozrywką.
