Emily poznała Jasona, pracując na pół etatu w barze barbecue niedaleko budowanego osiedla mieszkaniowego. Jason był nowym pracownikiem ekipy budowlanej – wysoki, o łagodnym głosie, z nieśmiałym uśmiechem i południowym akcentem, wynikającym z dorastania w małym miasteczku w Arkansas. Emily pociągała jego cicha natura i sposób, w jaki traktował ją, jakby była kimś ważnym.
Zaczęli się spotykać potajemnie. Przez trzy miesiące ich związek był czysty, młodzieńczy i całkowicie ich pochłaniał. Kiedy Emily dowiedziała się, że jest w ciąży, była przerażona – ale pełna nadziei. Jason zapewnił ją, że zabierze ją do domu, żeby poznała jego rodziców w Arkansas i poprosiła o ich błogosławieństwo. Mówił o małżeństwie, o nowym początku razem.
Emily mu uwierzyła.
Ale w dniu, w którym Jason przywiózł ją z powrotem do swojego małego rodzinnego miasteczka niedaleko Little Rock, sprawy nie potoczyły się zgodnie z planem. Jego rodzice byli zimni i oschli. Matka, o stalowych oczach, spojrzała na brzuch Emily i powiedziała: „W dzisiejszych czasach dziewczyny sypiają z wieloma kobietami. Skąd w ogóle wiemy, że to Jason?”
Słowa zabolały jak policzek. Emily zamarła, zawstydzona, trzymając się za rosnący brzuch.
Wrócili do Kalifornii w milczeniu. Od tamtej chwili Jason stał się bardziej zdystansowany. Najpierw były opóźnienia – rodzice jeszcze się nie zgodzili, tylko trochę więcej czasu. Potem było mniej telefonów, mniej nieodebranych SMS-ów. Aż pewnego dnia Jason po prostu przestał się pojawiać.
Minęły trzy miesiące. Emily, teraz widocznie w ciąży, pracowała na dwie zmiany, rzuciła szkołę i przeprowadziła się do małego mieszkania poza miastem. Pewnego popołudnia jej koleżanka z pracy – również z Arkansas – zadzwoniła do niej drżącym głosem.
„Emily… Jason się ożenił. W zeszły weekend. Jakaś dziewczyna z domu, z którą jego rodzice go umówili.”
Emily siedziała godzinami na ławce w parku, wpatrując się w pustkę. Żadnych łez, żadnego krzyku. Tylko odrętwienie.
Tego dnia podjęła decyzję.
Zatrzyma dziecko. Nie potrzebowała Jasona ani aprobaty jego rodziny. Podjęła pracę w biurze tartaku we Fresno i po cichu rozpoczęła nowe życie. Urodziła w tanim motelu podczas burzy, a jedyną osobą, do której mogła zadzwonić po pomoc, był kierownik motelu. Nadała synowi imię Noah – ponieważ był początkiem czegoś nowego.
Bycie samotną matką w wieku 21 lat było wyczerpujące. Emily pracowała po godzinach i musiała żonglować opieką nad dziećmi, mając niewiele pomocy. W noce, gdy nie mogła znaleźć opiekunki, przypinała Noaha do pleców, sortując faktury. Bolało ją ciało, ale nigdy nie narzekała. Nigdy nie wróciła do domu w Bakersfield, zbyt zawstydzona, by spojrzeć matce w oczy i wytłumaczyć, co się stało.
zobacz więcej na następnej stronie Reklama
