Tego dnia niebo nad Prowansją było tak szare, jak złamane serce Clary Moreau.
Papiery rozwodowe leżały na marmurowym stole w centrum willi — domu, który kiedyś zaprojektowała z miłością i marzeniami.
Naprzeciwko niej siedział Laurent Moreau – mężczyzna, z którym dzieliła dziesięć lat życia – o zimnym, obojętnym wyrazie twarzy. Obok niego stała Elise Martin, sekretarka, która po cichu rozbiła ich małżeństwo.
„Podpisz. Skończmy tę farsę” – powiedział Laurent tonem ostrym jak lód.
Ręka Clary drżała, gdy składała podpis. Dziesięć lat poświęcenia i poświęcenia – sprowadzonych do kilku kartek papieru i tego, co drwiąco nazwał aktem dobroci:
„Zostawię ci stary wiejski dom w Luberon. Potraktuj to jako mój ostatni gest miłosierdzia”.
Clara opuściła willę, zabierając ze sobą jedynie zniszczoną walizkę i niepokojące echo śmiechu męża.
1. Upadek i odrodzenie
Wróciła do wioski, w której kiedyś mieszkali jej zmarli teściowie — z jedną tylko walizką i złamanym sercem.
„Dar”, który zostawił jej Laurent, okazał się niewiele więcej niż ruiną: popękany dach, wilgotne ściany i dzika trawa zarastająca ogród.
Usiadła na zimnej, kamiennej podłodze i płakała, aż w jej głowie odbiły się słowa matki:
„Kiedy życie się wali, zacznij budować od nowa z prochu.”
