Dzień ukończenia szkoły spędziłem samotnie, jedząc zimnego burgera w mojej rozklekotanej Hondzie Civic, zaparkowanej na skraju szkolnego parkingu. Z sali gimnastycznej dobiegały odgłosy śmiechu i radości, stłumione przez odległość i zaparowane szyby mojego samochodu. Patrzyłem, jak rodziny gromadzą się do zdjęć, obejmując absolwentów, a radość emanuje z każdego zdjęcia.
Mój własny czepek i toga leżały zmięte na siedzeniu pasażera, a frędzle kołysały się bezczynnie, a reklama była rozdarta przez morską bryzę. Dyplom, na który tak ciężko pracowałam, spoczywał na moich kolanach, wciąż zapieczętowany i nietknięty. Wysłałam zaproszenia z tygodniowym wyprzedzeniem. Jedno na ostatni znany adres mojego taty w Arizonie. Jedno do ośrodka rehabilitacyjnego w Oregonie, gdzie przebywała moja mama.
Jeden do mojego starszego brata, który zawsze miał coś ważniejszego do roboty. Cisza, która nastąpiła, nie była zaskoczeniem. To było tylko potwierdzenie. Wszedłem na scenę jak wszyscy inni. Dyrektor Harrison uścisnął mi dłoń. Uśmiechnąłem się do kamery. Kilku nauczycieli nawet wiwatowało, może dlatego, że wiedzieli, jak ciężko walczyłem, żeby tu dotrzeć. Ale kiedy rozejrzałem się po tłumie, wiedziałem, że nikt po mnie nie przyszedł.
