Żołnierz parodiował ją w trakcie szkolenia, aż do momentu, gdy podarta koszula odsłoniła tatuaż, który zamroził dowódcę w szoku.
Olivia weszła na boisko treningowe w wyblakłej koszulce, znoszonym plecakiem luźno zwisającym z jednego ramienia i nisko spiętymi włosami. Wyglądała raczej jak zagubiona pielęgniarka niż żołnierz. Rekruci uśmiechnęli się złośliwie.
„Armia pewnie teraz zatrudnia ludzi do obsługi zaplecza” – zadrwił ktoś.
W stołówce Derek z głośnym brzękiem upuścił tacę obok niej. „Hej, zgubiłaś się. To nie jest kolejka po jedzenie!” – krzyknął, wpychając talerz tak, że puree ziemniaczane rozprysnęło się na jej piersi. Sala wybuchnęła śmiechem. Olivia spokojnie otarła plamę i kontynuowała jedzenie w milczeniu.
Podczas rozgrzewki Lance uderzył ją mocno ramieniem, wrzucając w błoto. „Uważaj, Mitch! Próbujesz umyć podłogę sobą?”. Więcej śmiechu. Olivia wstała, otrzepała się z kurzu i poszła dalej bez narzekania.
