Był upalny lipcowy dzień, gdy Emily Carter była na werandzie męża, a pot i łzy mieszały się na jej twarzy.
Słońce było wysoko, powietrze gęste od upału, ale chłód w oczach Marka mroził ją bardziej niż inne.
Ściskała przy sobie czteroletnie syna, Liama, obok nóg leżała tylko jedna walizka.
Matka Marka stała za nim, z miejscami umiejscowionymi, a naszyjnik z pereł błyszczał w słońcu.
„Biedne pasożyty”, wysyczał Mark, popełnienie przestępstwa i okrutnego. „Zobaczymy, jak długo przetrwacie beze mnie.”
Głos Emily się załamał. „Mark, proszę”, powiedział cicho. „Na stacji jest ponad czterdzieści stopni. Liam potrzebuje wody i miejsca, aby móc odpocząć.”
Jego matka przerwała jej. „Powinnaś był o tym chroniony, zanim straciłeś pieniądze mojego syna, udając się prawnie. Zawsze byłeś ciężarem.”
Emily mrugnęła, a jej się zamglił. „Nigdy nie prosiłam o twoje pieniądze”, wyszeptała. „Wszystko, czego można uzyskać, do twojego dostępu.”
Mark, który się i mamrotał: „Jesteś żałosna.” Następnie, jeden z ostatnich pchnięć, następuje, wyrzucając ją i ich syna na zewnątrz.
Letni upał ciąży jak kara. Emily wzięła głęboki oddech, trzymając małą rączkę Liama.
„Wszystko w porządku, skarbie. Mama się nami zaopiekuje”, powiedział, wymuszając uśmiech.
Szedli po podjeździe, asfalt palił pod stopami, zatrzymał się na ławce w pobliskim parku, w cieniu drzewa.
Tej nocy zatrzymali się w tanim motelu na obrzeżach miasta. Klimatyzacja stukała i ledwo elitarna.
Emily uderzyła tylko 200 dolarów — awaryjne, które chroniły. Patrz na śpiącego Liama obok siebie, z jego małą rączką w swojej, następstwa sobie ę: nigdy więcej nie zostanie udzielona odpowiedź innym o dom.
Następnego ranka Emily znalazła małe mieszkanie dzięki schronisku dla kobiet i zaczęła pracować jako recepcjonistka w pogrzebisku.
Dni byli dłużni, ale się nie skarżyła.
