Kiedy stan zdrowia taty się pogorszył, przeniósł się do hospicjum. Odwiedzałam go od czasu do czasu, zapewniając, że wszystko będzie dobrze. Emma była teraz starsza, studiowała, często nie było jej w domu, podczas gdy mama żyła swoim życiem, pozornie obciążona stanem taty, a jednocześnie obojętna wobec mnie. Gdy czas taty dobiegał końca, prosił o wybaczenie ze łzami w oczach. Wybaczyłam mu, mając nadzieję, że przyniesie mu to trochę spokoju.
Pogrzeb był uroczysty, naznaczony obecnością dalekich krewnych, którzy złożyli kondolencje, dyskretnie spoglądając na posiadłość. Gdy tylko ceremonia dobiegła końca, zaczęły krążyć szepty o domu i jego nowym właścicielu. Słuchałem w milczeniu, obserwując ich zachłanne oczekiwanie.
Następnego dnia przyjechałem odebrać kilka rzeczy osobistych taty, które chciałem zachować na pamiątkę. Zbliżając się, zobaczyłem swoje rzeczy porozrzucane po trawniku – stare książki, ubrania i pamiątki z dzieciństwa. Mama stała w drzwiach ze skrzyżowanymi ramionami, a Emma u boku. „Ten dom jest nasz!” – oznajmiła. „Nie masz tu żadnych praw”.
