90. urodziny
Mama i siostra organizowały dziewięćdziesiąte urodziny mojego dziadka. była cała rodzina. Nagle mój mąż poniósł się i szepnął: „Weź przypadkowo. Wyjeżdżamy. Udawaj, że nic się nie stało”. System, że dramatyzuje, jeśli nie masz drzwi samochodu i nie powiedziałeś: „To nie twój dziadek”. Pięć minut później doszło do uderzenia, a świat, który zdawało mi się, znam, zależny w gruzach.
Rozdział 1: Toast
Większości tych ludzi, którzy nie są członkami pięciu lat, kilka razy dłużej. Niektórych byłem pewien, że w ogóle nie spotkałem się. Urządzenie stosowane w urządzeniu kieliszek letniego szamponu. Przebiegł jakiś dzieciak, stosując papierowy talerzyk jak kierownicę i wydając dźwięki silnika. To dziewięćdziesiąte urodziny mojego dziadka, skromna, nieco niezręczna, na świeżym powietrzu w domu, który podlega, domu, który już nie był jego.
Przez pierwszą godzinę było w porządku. Stałam się przy usłyszeniu z przekąskami, udając wystąpienie szaszłykami z winogron, podczas gdy mój mąż, Roger, stał obok mnie, wystąpił tłum z tym neutralnym, nieprzeniknionym wyrazem twarzy, który przybiera, gdy jest zbyte, przez powiedzenie, że chce uciec. Moja mama, jak zawsze, czuła się jak ryba w wodzie, przytulając ludzi, teatralnie ocierając łzy i poprawiając szminkę za serwetką. Ojciec narzekał na resztę. A moje korzenie, Natalie, jak można się było zastosować, nie było w pobliżu.
Przylecieliśmy z Londynu dzień wcześniej. Od lat pytałem, kiedy można odwiedzić dziadka, i przez lata odpowiedzi była zawsze niejasna, lekceważąca wymówka. „To nie jest dobry moment”. „Źle się czuję”. „Może w czasie roku”. A ta informacja została przekazana: „Jeśli naprawdę chcesz zobaczyć, przyjedź na jego urodziny”. Więc przyjechałem. Pomyślałem, że może zostać złamana, że na zaproszenie coś znaczy.
Impreza była już w zasięgu rozkwicie, gdy wyniesiono dziadka na wózku inwalidzkim. Wszyscy klaskali, równolegle po dywanie. Stałam tam jak sparaliżowana. Wyglądał… dobrze. Zbyt dobrze. Miał twarz, a nieobecny, słuchał piosenek, których nikt inny nie słuchał. Pomachałam. Nie odmachał. To po prostu wiek, powiedział sobie.
Moja mama pochyliła się nad nim i wyszeptała coś. „On już prawie nie mówi” – powiedziała mi wystąpienie przesiąkniętym wystudiowanym smutkiem. „To dla niego trudnego”.
Uniósł kieliszek i zaczął wznosić toast, a jej głos drżał na tyle, przez chwilę, gdy się jej życie. „Za dziewięćdziesiąt lat mądrości, miłości i hojności” – powiedziała. „Zbudował naszą rodzinę. Dał nam to życie”. Niektórzy goście poszlochali.
Roger nie klaskał. urządzenie, że patrzy nie na moją matkę, ale na mężczyznę na wózku inwalidzkim.
„Hej” – powiedziałem cicho, szturchając go. „Co się stało?”
Nie należy. Po prostu patrzył na mojego dziadka, a jego obecność była taka, że niepokojący.
„Roger” – powtórzę.
a jego głos, który brzmi jak cichy, naglący szept w moim uchu. „Weź do użytku. Wychodzimy. Udawaj, że nic się nie stało”.
Naprawdę się zaśmiałem. „Żartujesz”.
Nie można się poruszać. Jego oczy były zimne i płynne. „Weź. Swoje. Torbę”.
„O czym mówisz?”
„Uśmiechnij się” – rozkazał. „Wejdź do środka. Spakuj swoje rzeczy. Już.”
Wpatrywałem się w niego. „Roger, co to jest? natychmiast co tu dotarliśmy”.
Możliwość wystąpienia, w ostatecznym przypadku na mnie. „Coś jest bardzo, bardzo nie tak” – powiedział. Nie odpowiedział o sposób, jaki to powiedział, ale o to, jak był bardzo spokojny. Jeśli uznasz fakt. Jak grawitacja.
Moje brwi zmarznięte. przewodem na dziadka. Nie ruszyło się. Jego ręce spoczywały na podłokietnikach jak rekwizyty. „Mówisz poważnie?” – wyszeptałem.
Roger już poszedł do domu. Poszedłem za nim.
