Jego słowa, choć wypowiedziane cicho, rozbrzmiewały niczym donośny głos w cichej atmosferze Le Ciel. Wszystkie oczy w sali zwróciły się w moją stronę, rozbudzone ciekawością przez ten nieoczekiwany dramat rozgrywający się w sercu najbardziej ekskluzywnej restauracji miasta. Sala zdawała się wstrzymywać oddech, czekając na moją odpowiedź.
Spojrzałem na szefa kuchni Antoine’a, człowieka, którego oddanie rzemiosłu pomogło mojej grupie restauracyjnej wznieść się na niespotykane dotąd wyżyny. Jego wzrok był skupiony, pełen cichej pewności siebie, że jest gotowy podjąć każdą decyzję, jaką uznam za stosowną w danej chwili.
Z uśmiechem na twarzy zwróciłem się do niego: „Dziękuję, szefie Antoine. Proszę dopilnować, aby stolik nr 12 otrzymał dziś wieczorem całą potrzebną uwagę. Zapewnijmy im doświadczenie, jakiego oczekują”. Mój głos był opanowany, ale ci, którzy znali mnie dobrze, wyczuwali subtelny ton autorytetu w moich słowach.
