Noc, w której milioner próbował seksu ze swoją pokojówką
W wspaniałej rezydencji z widokiem na wzgórza Madrytu mieszkał Alejandro Doval, młody, czarujący i bogaty biznesmen, który rzadko słyszał słowo „nie”.
Miał wszystko — firmy, samochody, złote zegarki — oprócz jednej rzeczy, której nie można było kupić za pieniądze: spokoju.
Pauza
Po bardzo publicznym rozstaniu z narzeczoną Alejandro stał się wycofany i powściągliwy.
Nie ufał już ludzkiej życzliwości, wierzył, że każdy czegoś od niego chce.
Następnie zatrudnił nową pokojówkę – Lucię Herrerę, dwudziestodwuletnią dziewczynę o łagodnych, miodowych oczach i nieśmiałym, spokojnym głosie, który brzmiał niczym melodia dla duszy.
Lucia przyjechała do miasta ze spokojnego, prowincjonalnego miasteczka.
Po śmierci rodziców rozpaczliwie potrzebowała pracy.
Wszystko w domu Alejandro robiło na niej wrażenie — wysokie sufity, aksamitne dywany, bezcenne dzieła sztuki — a mimo to nigdy nie dotykała niczego, czego nie powinna.
On po prostu sprzątał, pracował cicho i zawsze wychodził z miłym uśmiechem.
Głos na korytarzu
Na początku Alejandro prawie jej nie zauważał.
Pewnego chłodnego wieczoru, siedząc samotnie przy kominku, usłyszał ciche buczenie dochodzące z korytarza.
To był drżący głos Lucii, śpiewającej starą kołysankę — taką, jaką nuciły babcie przed snem.
Coś w tym dźwięku głęboko go poruszyło.
Tej nocy, po raz pierwszy od miesięcy, spał spokojnie.
Kilka dni później jeden z jego przyjaciół roześmiał się i powiedział:
“Musisz uważać na swoją nową służącą.”
„Słodkie twarze czasami kryją intencje.”
Alejandro, jak zwykle dumny i podejrzliwy, postanowił wystawić ją na próbę.
Cicha próba
Tej nocy udawał, że śpi na kanapie w salonie.
Na stole obok niego leżał jego najdroższy złoty zegarek, otwarty portfel i plik banknotów.
Lucia zawsze przychodziła sprzątać wieczorem – i ta noc nie była wyjątkiem.
Około godziny dziesiątej drzwi delikatnie się otworzyły.
Lucia weszła boso, z włosami związanymi z tyłu i trzymając w ręku małą latarnię.
Poruszała się bezszelestnie, bojąc się obudzić ciszę domu.
Alejandro pochylił się i udawał, że śpi.
Czekał, aż spojrzy na pieniądze, aż okaże choćby najmniejszą oznakę pokusy.
Ale to, co wydarzyło się później, sprawiło, że zamarł.
Lucia nigdy nie podeszła do stołu.
Zamiast tego podeszła i delikatnie nakryła jego ramiona kocem.
Potem westchnął głosem niemal szeptem:
“Chciałbym nie być taki samotny…”
Potem wzięła złoty zegarek — nie po to, by go ukraść, ale by go ostrożnie wytrzeć chusteczką, jakby był skarbem należącym do kogoś, kogo głęboko szanowała.
Następnie umieścił go dokładnie na swoim miejscu.
Zanim wyszedł, zatrzymał się i zostawił na stole coś małego – wysuszoną perłę i złożoną kartkę papieru.
Kiedy wyszedł, Alejandro siedział nie mogąc powstrzymać swojej ciekawości.
Na notatce, napisanej drżącym pismem, widniały następujące słowa:
„Czasami ci, którzy mają wszystko, potrzebują czegoś tak prostego, jak bycie uważanym za dobrego.”
Tej nocy Alejandro w ogóle nie mógł spać.
Słowa te odbiły się echem w jego głowie, jednocześnie bolesne i pocieszające.
Słowa, które pozostały
Następnego ranka obserwował Lucię ze swojego biura, jak obierała warzywa w kuchni.
Było w niej coś innego – jej cisza nie była odległa, lecz spokojna.
To nie była ambicja.
To była szczerość, niemal tak czysta, jak i bolesna.
Dzień po dniu myślał o niej.
Powtórzył tę samą czynność jeszcze raz, udając, że śpi — i ona znów zrobiła to samo: delikatnie go przykryła, szepnęła miłe słowa i zgasiła światło, po czym wyszła.
Pewnej nocy nie mógł już udawać.
Otworzył oczy tuż w chwili, gdy ona miała już wyjść.
