Mijały miesiące. Ciało Caroline stawało się silniejsze, ale co ważniejsze, jej duch się przemieniał. Zaczęła znów wychodzić na zewnątrz – krótkie spacery po parku z Marcusem u boku, a wózek inwalidzki stał się dla niej wsparciem, a nie więzieniem.
Marcus również się zmieniał. Dzięki regularnym posiłkom, czystym ubraniom i wsparciu Caroline zaczął przybierać na wadze, energii i nadziei. Po raz pierwszy mówił o pozostaniu w szkole, staraniu się o stypendia, a może nawet o studiach medycznych.
Pewnego wieczoru zjedli kolację w jadalni apartamentu na ostatnim piętrze. Caroline spojrzała na Marcusa przez stół, jego oczy rozbłysły determinacją, i poczuła wdzięczność, której nie zaznała od lat. „Zrobiłeś coś więcej niż tylko to, że pomogłeś mi znowu chodzić” – powiedziała cicho. „Przypomniałeś mi, dlaczego warto walczyć o życie”.
Marcus otarł okruszki z ust, uśmiechając się. „I dałeś mi szansę, o której nigdy bym nie pomyślał, że ją dostanę. To warte więcej niż jedzenie”.
Wieść o powolnym powrocie do zdrowia Caroline zaczęła rozprzestrzeniać się w jej otoczeniu. Kiedy znajomi pytali o jej postępy, zaskoczyła ich, przypisując to chłopakowi z ulicy, a nie drogiej klinice. Niektórzy unosili brwi, inni podziwiali jej szczerość, ale Caroline to nie obchodziło.
Wiedziała, co jest ważne.
Milioner, który kiedyś żył w izolacji, odnalazł wolność nie dzięki bogactwu, ale dzięki chłopcu, który nie chciał się poddać. A głodny nastolatek, który kiedyś żebrał o ochłapy, odkrył cel, godność i przyszłość.
Wszystko zaczęło się od jednego pytania, zadanego z chwiejną odwagą w upalne popołudnie:
„Czy mogę cię wyleczyć w zamian za resztki jedzenia?”
