Tego pierwszego dnia Big John odwiedzał swojego umierającego brata, spacerując po sterylnych korytarzach Hospicjum Saint Mary, gdy usłyszał płacz dochodzący z pokoju 117.
Otrzymuj wszystkie historie bezpośrednio do swojej skrzynki odbiorczej
Wykorzystujemy Twoje dane osobowe do reklam opartych na zainteresowaniach, zgodnie z opisem w naszej Polityce Prywatności.
Nie chodzi o zwykły płacz chorego dziecka, ale o głęboki, rozdzierający duszę szloch kogoś, kto stracił nadzieję.
„Zgubił się pan?” zapytała, gdy wsunął głowę do jej łysej głowy, odbijając ostre szpitalne światła.
„Może” – przyznał, patrząc na to maleństwo tonące w szpitalnym łóżku przeznaczonym dla dorosłych. „A ty?”
„Moi rodzice powiedzieli, że zaraz wrócą” – wyszeptała. „To było dwadzieścia osiem dni temu”.
Pielęgniarki później powiedziały mu prawdę. Rodzice Katie zrzekli się praw do opieki nad dzieckiem na rzecz państwa i zniknęli.
Nie mogąc poradzić sobie z pogarszaniem się stanu zdrowia, rachunkami za leczenie, rzeczywistością obserwowania, jak ich córka odchodzi. Zostały jej może trzy miesiące, a może nawet mniej.
„Pyta o to codziennie” – powiedziała spokojnie Maria, pielęgniarka oddziałowa. „Ciągle myśli, że po prostu są w pracy, albo po jedzenie, albo utknęli w korku”.
Tej nocy Big John wrócił do pokoju 117. Katie nie spała, wpatrywała się w sufit, trzymając w dłoniach zniszczonego pluszowego misia.
„Czy z twoim bratem wszystko w porządku?” zapytała, przypominając sobie, dlaczego tam był.
„Nie, kochanie, nie jest.”
„Ja też nie” – powiedziała rzeczowo. „Lekarze myślą, że tego nie rozumiem, ale rozumiem. Umieram”.
Sposób, w jaki to powiedziała, tak spokojny jak na siedmiolatkę, złamał coś w Johnie.
„Boisz się?” zapytał.
