Emma jej uwierzyła. Po raz pierwszy naprawdę jej uwierzyła.
Dzień przeprowadzki nadszedł w sierpniu. Kiedy rozpakowywały pudła w pokoju w akademiku, Laura trzymała się z boku, dając Emmie przestrzeń i pozwalając jej przewodzić. Ale kiedy nadszedł czas pożegnania, mocno przytuliła Emmę, a medalion odbijał promienie słońca między nimi.
„Zawsze masz u nas dom” – powiedziała Laura.
Emma oparła głowę na jej ramieniu. „Wiem”.
I wiedziała. Bo w chwili, gdy zobaczyła na twarzy Laury to, że w poprzedni poranek Dnia Matki – moment, w którym miłość zastąpiła strach – jej rodzina nie była już czymś zepsutym. Stała się czymś odbudowanym, wybranym i prawdziwym.
zobacz więcej na następnej stronie Reklama
