„Zrobiła wszystko, co mogła” – powiedział w końcu Alejandro drżącym, ale pewnym siebie głosem. „Jeśli nas uratowała, miała ku temu powody. To był jej wybór, bez względu na to, jak trudny”.
Manuel milczał. Czuł, jak gniew i ból, które nosił w sobie przez cały ten czas, stopniowo zanikają, ustępując miejsca głębokiemu smutkowi i wdzięczności. Jej wybór nie był łatwy, powiedział cicho, patrząc w ziemię.
Zasługuje na nasze wybaczenie. A może nawet na więcej. Alejandro skinął głową.
Jego twarz pozostała poważna, ale w oczach pojawiła się łagodność. Teraz znamy prawdę. Próbowała nas ratować, nawet jeśli miało to kosztować ją życie.
Jesteśmy jej dziećmi, a to wiele znaczy. Bracia spędzili jeszcze kilka minut w milczeniu przy grobie. Alejandro wyjął mały bukiecik polnych kwiatów, który przynieśli ze sobą, i położył go na nagrobku.
„Dziękuję” – powiedział cicho. Słowo zdawało się rozpływać w jesiennym powietrzu, ale dla braci miało ogromne znaczenie. Zanim wyszedł, Manuel odwrócił się jeszcze raz.
Poczuł, że ten moment stanowi punkt zwrotny w jego życiu. Dla niego był to krok w kierunku zaakceptowania, że nie wszystko w życiu da się kontrolować, że niektóre rzeczy trzeba po prostu odpuścić. Alejandro z kolei odnalazł długo oczekiwane poczucie zamknięcia.
Nie musiał już szukać rodziny; znalazł ją w bracie i w historii matki. Opuścili cmentarz Boga-Boga w milczeniu, ale z poczuciem pojednania i odnowioną determinacją. Czekała ich przyszłość pełna niewiadomych, ale teraz byli gotowi przyjąć ją razem, wiedząc, że ich historia to nie tylko historia bólu, ale także świadectwo mocy miłości i poświęcenia.
