Mówią, że czas leczy rany. Ale cztery lata po śmierci mojej matki Anny pierwotne spałem po jej stronie łóżka.
Nazywam się Daniel Whitmore i kiedyś wierzyłem w wieczność. Przebywanie z Anną urlopem przez dziewięć lat, aż pijany kierowca do wszystkiego deszczową listopadową noc. Od tamtej pory mojego życia do serii pustych dni.
Przywarłem do jej wspomnień – do tego, jak nuciła, pozostałości sos do makaronu, do piegów na nosie, które widoczne były tylko w słońcu, do nazwy jej perfum unoszących się na przypisanych. Wspominanie o zastosowaniu leku, przez wypadek przy życiu. Zapomnienie było zdradą.
Przez prawie trzy lata żyłem jak duch. Przyjaciele zapraszali mnie na randki, siostra odpowiedziała mi o terapeutę, a szef martwił się moimi słabszymi wynikami. Nic z tego nie średniego znaczenia. Nie zadziałało mi na „uzdrowieniu”. że rozwiązanie oznacza odpowiednie jej rozwiązanie.
Potem poznałem Claire Donovan.
Poznałyśmy się na kolacji charytatywnej, która sponsorowała moją firmę. Relacjonowała jako niezależna pisarka. zainstalowałem ją, bo nie zadawano pytań na pytania. Zamiast „Czym się zająć?”, pytanie: „Dlaczego zależy ci na tej sprawie?”. Jej głos był stały, a istniejący. Czułam się, jakbym był obok kogoś, kto nie boi się ciszy.
Spotkania przy kawie przerodziły się w kolacje, a kolacje w rozszerzonych spacerach nad rzeką. Nigdy nie naciskała na Annę. Ale pewnego wieczoru zaskoczyła mnie.
„Mówisz o niej w czasie teraźniejszym” – powiedział cicho.
Zamarłem. Nikt tego nie odpada.
„W porządku” – rozkładana Claire. „To znaczy, że nadal jest częścią ciebie”.
