„Chyba oddychają, ale bardzo wolno”. Vanessa słyszała strach w głosie Lily, ale była w nim też cicha siła. Ta mała dziewczynka trzymała się w ryzach w obliczu niewyobrażalnego strachu.
„Dziękuję, Lily. Jesteś taka dzielna. Mów do mnie dalej, dobrze? Pomoc jest naprawdę blisko”. Vanessa słyszała w tle cichy dźwięk syren. Wiedziała, że ratownicy wkrótce się pojawią, ale każda sekunda wydawała się wiecznością.
„Czy możesz mi opowiedzieć coś więcej o tym, co się stało?” zapytała łagodnie Vanessa, próbując zachęcić Lily do mówienia i nie dopuścić, by wpadła w panikę.
„Bawiliśmy się na dworze” – zaczęła Lily drżącym głosem. „Tata chciał naprawić linę w domku na drzewie, bo była stara i postrzępiona. Pan Parker podszedł mu z pomocą. Śmiali się i żartowali, a potem… potem spadli”.
Myśli Vanessy pędziły jak szalone. Odebrała niezliczone telefony alarmowe, ale usłyszenie tej historii oczami dziecka sprawiło, że wszystko stało się o wiele bardziej przejmujące. Marzyła, żeby móc sięgnąć przez telefon i wziąć Lily za rękę.
„Czy masz w domu jakieś zwierzęta lub kogoś jeszcze?” – zapytała Vanessa, próbując lepiej ocenić sytuację.
