„Byłem w mieście” – powiedział, kładąc na moim biurku małe, aksamitne pudełko.
„Pomyślałem, że dostarczę to osobiście.”
Otworzyłem. W środku był Krzyż za Wybitną Służbę. Zaniemówiłem.
„Panie, ja… ja na to nie zasługuję.”
Generał zaśmiał się śmiechem.
„Tak mówi każdy prawdziwy bohater. Ale ty tak, Michaelu. Nie za walkę, którą stoczyłeś tam. Za tę, którą stoczyłeś tutaj. Za swoją córkę. Za swoją uczciwość. I za każdego weterana, którego broniłeś od tamtej pory”.
Wyciągnął rękę.
„Dziękuję, żołnierzu.”
Kiedy wróciłem do domu tej nocy, Lily spała na kanapie. W telewizji cicho leciały lokalne wiadomości.
Nagłówek brzmiał: „Sędzia Hardgrove publicznie przeprasza i obiecuje gruntowną reformę polityki sądów wobec personelu wojskowego”.
Wyłączyłem telewizor, lekko się uśmiechając. Sprawiedliwość.
Spojrzałem na medale, teraz w nowej gablocie na ścianie. Nie były już dowodem dla nikogo. Były tylko obietnicą. Obietnicą, że bez względu na to, jak ciemno jest, walczysz dalej.
