„Dziękuję” – wyszeptał – „za sprowadzenie mojego syna z powrotem”.
Przez kilka następnych dni Thomas naprawdę siedział w domu. Dołączył do Clary i Lucasa na improwizowanych piknikach na podwórku. Obserwował, jak Clara uczy Lucasa piec ciasteczka, nawet gdy mąka wybuchała w całej kuchni. Lucas zaczął mówić więcej, najpierw szeptem, potem pełnymi zdaniami. Jego rysunki przedstawiały teraz uśmiechy, promienie słońca i ludziki z patyczków trzymające się za ręce. Thomas zdał sobie sprawę, że nie tylko wynajął pokojówkę; nieświadomie zaprosił do domu uzdrowiciela.
Pewnej nocy Clara znalazła na poduszce list. „Droga Claro, jesteś nie tylko kobietą, która pomogła mojemu synowi odzyskać poczucie własnej wartości, ale także pomogłaś mi przypomnieć sobie, jak być ojcem. Proszę, nie myśl już o tym jak o pracy. Chcę, żebyś została nie tylko w tym domu, ale w naszym życiu”.
Kilka miesięcy później rezydencja przestała przypominać muzeum. Była pełna ciepła, śmiechu i miłości. Pewnego dnia, siedząc na schodach przed domem i obserwując zachód słońca, Lucas objął ramieniem Clarę i powiedział:
„Czy mogę cię nazywać Mamą Klarą na zawsze?”.
Clara spojrzała na Thomasa, który skinął głową, a jego oczy napełniły się łzami. Mocno przytuliła Lucasa.
„Już to robisz, kochanie”.
Pieniądze mogą budować domy, ale miłość buduje domy. Czasami najbardziej złamane serca leczy nie bogactwo, ale dobroć, cierpliwość i prosta ludzka więź. Nigdy nie lekceważ cichych dusz; często to one są sprawcami najgłośniejszych cudów.
