Poranek zaczął się z takim optymizmem. Wybrałam strój z precyzją mistrza szachowego – skromną szarą sukienkę, która szeptała „nieszkodliwa wdowa”, dopełnioną perłami mojej babci, by dodać jej tyle godności, by nie wyglądać żałośnie. Fryzurę zrobiłam w salonie Marthy. Nic nadzwyczajnego, w sam raz na ślub córki.
„Mamo, wyglądasz akceptowalnie” – powiedziała Emma, gdy przybyłam, już zajęta kryzysem, który przeżywała koordynatorka ślubu.
Do przyjęcia — jak trofeum za udział w zawodach w ludzkiej formie.
Patrzyłam, jak moja córka pląsa w koronkach prababci, jedynej pięknej rzeczy, jaką naszej rodzinie udało się zachować przez lata. Wyglądała promiennie, wręcz promieniała energią młodej panny młodej, która pozwala wszystkim na chwilę zapomnieć o własnych problemach. Ale gdy goście napływali, hierarchia społeczna stawała się krystalicznie jasna. Rodzice Marcusa wpadli niczym królewska wizyta. Jego matka, Patricia, ociekała diamentami w takiej ilości, że oślepiała przelatujące samoloty. Roztaczała się po sali z chirurgiczną precyzją, muskając powietrze ważnych osób, a jednocześnie jakimś cudem potrafiła patrzeć prosto przeze mnie, jakbym była meblem.
