Moja rodzina zaczęła szeptać. Mama, choć miła, w końcu namówiła nas do wizyty u lekarza. Wyniki zmieniły wszystko i Althea była w błędzie.
Powiedziałem jej, że to nie ma znaczenia, że kocham ją tak samo. Moja matka nawet zaleciła adopcję. Ale Althea nie mogła sobie wybaczyć. Uważała, że mnie zawiodła, że nie była żoną, o jakiej marzyła moja rodzina.
Pewnej nocy wróciłam do domu i zobaczyłam na stole papiery rozwodowe.
„Przepraszam” – powiedziała cicho. „Zasługujesz na pełną rodzinę. Puść mnie”.
Błagałem ją, żeby tego nie robiła, ale jej wzrok był nieobecny, zrezygnowany.
Na koniec odeszła, zostawiając za sobą nasze marzenia i moje serce.
Mijały lata. Zakopałem się w pracy, zbudowałem stabilne życie w Manili. Ludzie mówili, że odniosłem sukces, ale nie widzieli pustki, która podążała za mną każdej nocy po powrocie do domu.
Wczoraj, widząc ją w deszczu, zdałem sobie sprawę, że ból nigdy nie odszedł.
Gdy dotarliśmy na jej przystanek, wyszeptała: „Mieszkam tu”.
Budynek był stary, popękane ściany, zardzewiałe poręcze schodów, rozbite okna załatane tekturą. Poczułem ucisk w piersi.
Weszłam za nią do środka, żeby uciec przed deszczem. Jej małe mieszkanie było ciemne, a powietrze ciężkie od wilgoci. Ale to, co mnie powstrzymało, to zdjęcie wiszące nad łóżkiem – nasze zdjęcie ślubne.
Choć pożółkł od upływu czasu, został starannie oprawiony, jakby nadal znaczył wszystko.
„Dlaczego nadal to masz?” zapytałem cicho.
Uśmiechnęła się lekko. „Nie chodzi o to, że wciąż mam nadzieję… Po prostu nie mogę jej zmarnować”.
Później, wracając do domu w deszczu, jej słowa rozbrzmiewały mi w głowie. Tej nocy nie mogłem zasnąć. Wciąż widziałem jej mały, samotny pokój i zdjęcie, które nie blakło.
Zanim się zorientowałem, byłem już z powrotem pod jej budynkiem. Stałem przed drzwiami, wahając się, aż w końcu się otworzyły.
