Mam na imię Seema. Od siedmiu lat mój mąż Carlos i ja budujemy wspólne życie w tętniącym życiem sercu Mumbaju, którego fundamentem jest nasz bystry, pięcioletni syn, Aarav. Carlos zawsze przedstawiał się jako solidny filar naszej rodziny – człowiek o spokojnym usposobieniu, pracowity w pracy biurowej, pozornie oddany. Ja prowadziłam własny, prosperujący biznes e-commerce z domowego biura, przedsięwzięcie, które z czasem przewyższyło jego dochody. Nasz układ finansowy był praktyczny: oboje wpłacaliśmy środki na wspólne konto, aby pokryć wspólne zobowiązania. Jednak wraz ze wzrostem moich wpłat, główna karta debetowa, powiązana z moimi wyższymi dochodami, pozostała na moje nazwisko. Carlos znał PIN; to był dowód zaufania, wygoda. Myśl, że kiedykolwiek go wykorzysta, nigdy nie przeszła mi przez myśl.
Ostatnio jednak mężczyzna, którego myślałam, że znam, zaczął się rozpadać, zastąpiony przez obcego mężczyznę o twarzy mojego męża. Jego powroty do domu wkradały się późno w nocy, usprawiedliwiane powtarzającą się, męczącą litanią: pilne projekty, wymagający klienci. Jego smartfon stał się nieodłącznym dodatkiem do jego dłoni, strzeżony z nerwową intensywnością, która wydawała się jednocześnie obca i obraźliwa. Zimne, ciężkie ziarno podejrzenia zakorzeniło się w mojej piersi, choć rozkwitło bez śladu, pozostawiając mnie w torturującym zawieszeniu.
Objawienie przyszło we wtorek, pośród pary i szumu płynącego prysznica. Jego telefon, niedbale pozostawiony na stole w jadalni, zawibrował irytująco. Na ekranie pojawiło się powiadomienie: „Nie zapomnij paszportu!! Jutro Cancun, nie mogę się doczekać! Mój tropikalny sen!”
Świat skurczył się do tego świecącego prostokąta. Moje dłonie, nagle niezdarne i zimne, odblokowały urządzenie (hasło wciąż brzmiało: urodziny Aarava). Wiadomości obnażyły równoległy wszechświat. Minęły tygodnie zalotnego planowania, zakończone potwierdzonymi planami podróży: dwa miejsca w pierwszej klasie do Meksyku, pięciogwiazdkowy apartament z widokiem na plażę, wycieczki do ruin i na rafy koralowe. Każda rupia, każda transakcja, została przypisana do mojego konta, do karty, której użył nie na domowe zakupy, ale na fantazję z kobietą, której selfie pokazywały zbyt radosny śmiech, zbyt przemyślany styl.
Wyrwał mi się dźwięk – nie szloch, lecz suchy, głuchy wydech niedowierzania. Wszystkie te późne noce spędzone zgarbione nad laptopem, negocjując dostawy i zarządzając kampaniami w mediach społecznościowych, skrupulatne planowanie budżetu na przyszłość Aarava, marzenia o rodzinnych wakacjach, które odkładaliśmy na „kiedyś”. Moja pilność po cichu została skierowana na finansowanie jego zdrady. Gorycz była namacalnym posmakiem na języku.
Sen był niemożliwy. Gniew i żal walczyły we mnie, ale ponad burzą wznosiło się jasne, ostre przykazanie: nie dam się oszukać. Nie chciałam zamienić domu w teatralną scenę dla jego hańby, strasząc syna. Ale nie chciałam też finansować jego niewierności. Rozwiązanie, które wykrystalizowało się w mrocznych godzinach, było spokojne, konkretne i nieodwołalne.
Następnego ranka Carlos był uosobieniem sztucznej normalności. Ubierał się ze szczególną starannością, poruszając się energicznie. „Niespodziewana konferencja międzynarodowa” – oznajmił, unikając mojego wzroku, zapinając walizkę. „Singapur. Fatalne połączenie tam, gdzie będziemy. Będę nieosiągalny przez kilka dni. Będziesz musiał sam poradzić sobie ze wszystkim z Aaravem”.
Skinęłam tylko głową, a moja twarz przybrała spokojną maskę. „Rozumiem. Bezpiecznej podróży.”
