Lena, nie mogłabym zrobić tego inaczej. Nie szukaj, zapomnij.

Lena stała tam jak sparaliżowana. Wszystko legło w gruzach – nadzieje, poszukiwania, czekanie. Nie umarł. Po prostu wybrał inne życie. Z nową kobietą. Z nowym dzieckiem.

„Chcesz wpaść do wujka Dana i zobaczyć, co u niego w pracy?” – zapytała cicho syna.

„Tak!” – Pietia ożywił się. „Pokaże mi swoją broń! Zostanę policjantem, tak jak on!”

Lena uśmiechnęła się i przytuliła chłopca.

„Oczywiście” – powiedziała. „Oczywiście, że tak.”

Trzęsła się z zimna, ale jedno czuła w piersi: wkrótce zobaczy Danię.

— Obiecaj, że dasz mi znać, jeśli dowiesz się czegoś nowego.

– Obiecuję.

Ale Lena wiedziała, że ​​to nie zdrada. Coś innego, coś strasznego. Pisał po łacinie, bo nie mógł się powstrzymać. „Nie szukaj”, ale i tak będzie szukać.

Mijały tygodnie, potem miesiące. Numeru nie dało się namierzyć; Artem zdawał się zniknąć. Lena się nie poddawała – detektywi, dochodzenia, reklamy, fora, przeszukiwanie szpitali i kostnic. Wszystko na próżno.